Homecoming

Ik zit aan mijn tafel
Op mijn eigen stoel
In echte kleren, geen pyama
Met de kachel zachtjes aan
En een kopje thee voor mijn neus
Mijn vriendinnetje komt thuis
En het voelt precies zo lekker
Als je je voor kan stellen

Dag 33 + 34

Het moet wel heel raar rollen wil ik niet morgen met mijn neus in de wind lopen. Ik voel me goed, mijn bloedwaardes en -spiegels staan op go... Ik heb er zo'n zin in. Voor in het geval je het vergeten was, we zijn ooit begonnen met tellen op dag -7... Dat maakt morgen precies 6 weken. Oh vrije wereld, hier kom ik aan! Nog één nachtje!

Dag 31 + 32

Ik voel me lekker, eet weer goed, lees en converseer. Wat is het toch een goed gevoel als de boel weer gaat draaien en je weer naast je automatische piloot in de cockpit plaatsneemt. Je hebt het goed gedaan kerel, en nou wil ik weer eens even sturen.

Vanaf vanavond krijg ik minder prednison, als mijn lijf daar goed mee omgaat ben ik voor het weekend thuis.

Ik sprak vandaag met een grote meneer die hier ook ligt. Hij komt uit Polen en spreekt Nederlands met een schitterend diktongig accent. Heeft over de zeeën gevaren en de wereld gezien. Nu is hij ziek en hij is bang om als een plantje te eindigen, vertelde hij. Zijn geloof verbiedt hem om in dat geval (of in welk ander geval dan ook) te kiezen voor euthanasie. Hij maakt zich grote zorgen.

Hoe is het toch gekomen dat mensen aan de ene kant geloven dat hun god alles heeft gemaakt en over alles beslist, maar aan de andere kant dat die ene keus voor barmhartigheid voor jezelf opeens iets zou zijn waarmee je onder de goddelijke duiven zou schieten? Het komt mij voor als een jammerlijk misverstand. Ik sprak er uitgebreid over met de grote meneer, en over een hoop andere dingen ook, maar de knoop in zijn maag wilde niet losser worden.

Nr 10.000

Het 10.000e bezoekje aan mijn weblog zit er geloof ik aan te komen, of is het al geweest? Ik kan het vanaf hier (mijn telefoon) moeilijk zien. Ben je nr 10.000, of een ander mooi getal daar in de buurt, laat in een reactie achter wie je bent!

Dag 26 + 27 + 28 + 29 + 30

Ik heb even niet geschreven, maar dat moest gewoon zo. Ik moest eerst weer eens wat te vertellen hebben, nog een keer 'ik ben misselijk' moeten intypen zou dusdanig sfeerverlagend hebben gewerkt dat ik daarna mijn eigen weblog niet meer zou hebben kunnen uitstaan, ik zou erop gekotst hebben, zo!

Maar, ik schrijf, dus er is nieuws: sinds gisteren voel ik me stukken beter, en heb ik weer eetlust. Zodadelijk meer hierover, maar alle triomfen moet je vieren, hoe klein of tijdelijk ze ook mogen blijken te zijn, dus eerst: zing met mij, en speel op uw schalmei!

Goed, we gaan verder. Sinds eergisterenavond hebben ze me op een fikse dosis prednison gezet. Het is een paardenmiddel met fikse bijwerkingen in zowel het positieve als het negatieve spectrum, maar het werkt wel.

Wat was de deal: mijn aanhoudende klachten - behalve het gerommel in mijn maag waren bijvoorbeeld mijn handen vuurrood en heel erg pijnlijk - leken te wijzen op het verschijnsel omgekeerde afstoting. De donorcellen keren zich dan tegen je lichaam. Dit kan zich uiten in je huid, je maag en darmen, in je lever, in je nieren en in je longen. In essentie is men blij met een beetje 'graft vs host', omgekeerde afstoting dus. Het betekent dat het transplantaat actief is en, belangrijker, het betekent dat eventuele restjes leukemie ook worden opgeruimd. Dus dat zich bij mij al snel graft vs host openbaarde is in principe dus goed nieuws: de boel werkt en ik heb die shit nodig om de leukemie buiten de deur te houden.

Alleen: het moet niet uit de klauwen lopen. Het mag je irriteren maar het moet je niet verzieken. Alleen mijn longen en nier vertoonden nog geen sporen, dus dat was toch een beetje teveel van het goede. Aan de prednison dus om de boel te onderdrukken.

Prednison. De koekoek onder de medicijnen. Werkt wat het niet bevalt het nest uit, en bevuilt het tegelijkertijd. Het werkt bijzonder snel. Rats, pijnlijke handen weg. Rats, eetlust terug. Rats, dosis energie erbij. Maar ook: knal, opvliegers en onrust in je lijf. Kans op suikerziekte en een opgeblazen kop, dit alles meestal tijdelijk. Jaja, vergis je niet, de moderne geneeskunde is amper een eeuw oud en mij hoor je niet klagen, maar we moeten nog veel leren.

Ik ben van alle infusen af en slik nu een berg pillen. Als de prednison blijft werken en de pillen goed binnenblijven heb ik uitzicht op, misschien, einde van de week naar huis? We zullen zien, maar tot die tijd: als je je geroepen voelt tot het brengen van een bezoekje aarzel dan niet en stuur me een sms of email voor een afspraak, mijn hoofd doet het weer en is gretig op zoek naar conversatie.

Op mijn kamer komen ze gemiddeld niet verder dan 'zwaar is het hè'. Maar ik was ooit in Artis, en daar liep een olifant, en die legde keutels waar ik een keizersnede voor nodig zou hebben. Toch riep ik niet 'zwaar is het hè'. Dat kon alleen die olifant zelf beoordelen.