Milan in de VS: de brandweer

New York is een gekke stad

Zo ging ik afgelopen vrijdag naar de shitti shitti jamband, een vrijetijdsbezigheid van de gitarist en bassist van John Scofield. De line up klonk veelbelovend van deze band en Elien en Ik hadden er zin in.

Na anderhalf uur te hebben gebivakkeerd in de New Yorkse Metro, waar we erachter kwamen dat het luchtverversingssysteem van dit metronetwerk niet het beste is ter wereld (je hebt er namelijk geen), kwamen we aan in 'Club Midway', de plek waar de band zijn opwachting zou maken. De entree van de bar was veelbelovend, we werden welkom geheten met een prachtig interieur, coole en hippe funkmuziek en een aantal vrolijke ietwat gare dertigers die zich al dansend vermaakten.

Van een band was echter geen teken.

Dat bleek ook zo niet gek want er was nog een vertrek beneden.

Aldaar aangekomen zagen we een band in opbouw. Dit duurde nogal lang. Niet echt leuk om naar te kijken moet ik zeggen. Ik kan het ook niemand aanraden daar eens even voor te gaan zitten. Of er een kaartje voor te kopen. Je komt er bekaait van af.

Maar goed, na verloop van tijd begon dan toch einelijk de band te spelen. Het probleem met de shitti shitti jamband is dat het louter en alleen bestaat uit zogenaamde sessiemuzikanten, die weinig kaas hebben gegeten van enige vorm van presentatie danwel contact met het publiek. De bassist nam het woord, het was echter volstrekt onduidelijk tegen wie hij aan het praten was. Was het tegen ons, het hooggeeerde publiek, of toch tegen die paal, links van hem?

De muziek was goed. Al vond ik de toegevoegde electronica ietwat smakeloos (soms werden technobeats gecombineerd met gladde funky gitaarslagjes). De gitarist sprong er wat mij betreft uit. Hij maakte wel erg goed gebruik van het geluidarsenaal dat hij had meegenomen.

Na drie nummers hield de band ermee op, maar na een 'short break' zouden ze weer beginnen. Nou mooi was dat. Eerst driekwartier een opbouwende band aanschouwen en vervolgens heb je er na drie nummers geen zin meer in. Als die break maar 'short' was ...

Nou niets bleek minder waar. Na 30 minuten was de band in geen velden of wegen te bekennen.

Onze aandacht had zich inmiddels verlegt naar een meisje in de hoek van de zaal. Zij zat voorovergebogen en staarde ietwat levenloos naar de grond. Een nauwkeurige observatie leerde dat zij net had overgegeven en volledig buitenwesten haar hoofd op haar armen en bovenbenen had geplaatst.

Het gekke was dat niemand hier ook maar enigzins aandacht aan schonk. Ze waren veel meer bezig met zichzelf. Zo was een fotomodel met een volgepoederde neus ietwat apatisch aan het bewegen op de muziek. Een andere vrouw stond op haar handen en haar benen volledig gespreid, zodat wij getuige waren van een beaver-shot (al moet opgemerkt worden dat zij haar hotpants nog aan had).

Wij besloten toch maar naar het meisje in de hoek te gaan om te kijken hoe het met haar ging. Toen bleek dat zij tot weinig of niets in staat was, schoten wij het barpersoneel aan. Een grote vent ging zich om haar bekommeren. Deze man leek daadkrachtig. Hij pakte ijskontjes en plaatste deze ferm en krachtig in haar nek en op haar hoofd. Tegelijktijd blafte hij haar toe en maande haar weer bezinne te komen. De kots werd ondertussen 'professioneel' onder de voorovergebukte dame weggehaald met een natte vaatdoek. Nadat de kots ook maar enigzins wegleek werd dit schoonmaakproces abrupt beeindigt.

De 'forse' kerel waagde nog enkele pogingen om de dame tot leven te wekken. Hij schudde haar stevig heen en weer en schreeuwde wat. Toen hij zag dat zij weer enige tekenen van leven vertoonde verliet hij haar weer.

Na een paar minuten lag zij er weer even laveloos bij als daarvoor. Wij gingen toen maar over tot actie. Als mensen onwel zijn is het fijn als te ergens languit en rustig kunnen liggen. Daarnaast is het fijn als ze niet toegeblaft worden maar dat hen rustig wordt het gevraagd hoe het met hen gaat.

Hierop besloten we het lamme kind maar naar boven te dragen. Ik vroeg een andere man (die haar zelfs bleek te kennen) of hij me even kon helpen om haar naar boven te dragen. En zo geschiedde.

Boven legden we haar languit op een bank en vroegen we of ze drugs had gebruikt. Het bleek slechts om drank en een wietjoint te gaan. Ze was dus out gegaan. No big deal. Een goed stukje slapen en alles zou wel weer oke gaan.

Het barpersoneel was ondertussen gaan bellen. Het was hen niet ontgaan dat wij het meisje naar boven hadden gedragen. Zij moesten toen wel gaan bellen. Maar naar wie? Een dokter, moeilijk te bereiken rond dit tijdstip? Het ziekenhuis danwel een een ambulance, maar was het meisje wel verzekerd? Of toch gewoon de overheid in de meeste algemene zin van het woord, de politie, de reinigdienst of de brandweer? Zij zouden wellicht raad weten met dit geval.

Op het moment dat wij naar buiten gingen, en genoeg kregen van dit nogal absurde gebeuren, arriveerde met luide sirens een enorme brandweerwagen. In alle hevigheid stopte de wagen voor de club en zagen wij een volledig uitgedoste brandweer ietwat onzeker de tent binnenstormen. De forse kerel begeleidde de brandweer snel en adequaat naar de plek des onheils ...

milan

Wat er komen gaat...

[WO 1.8.07:] Nog even geen nieuws. De doktoren van de VU en het Erasmus hebben nog steeds een verschil van inzicht en willen dit morgen eens face-to-face met elkaar bespreken. Mijn dokter van de VU is duidelijk niet zonder meer uit op een compromis en dat doet me goed.

UPDATE: [MA 6.8.07:] Ze zijn er nog niet uit. Mogelijkerwijs gaan we zelfs met een ander ziekenhuis dan Erasmus praten. Woensdag weer meer!

Bootje springen

Ik was afgelopen zaterdag out and about en bekeek de Gay Parade vanaf het alleraardigste bootje van Admiraal Rod Ben-Zeev. Op een bepaald moment was er zoveel verkeer op de gracht dat het ons mogelijk leek de overkant te bereiken door van bootje naar bootje te springen. We raakten elkaar onderweg even kwijt maar kwamen allebei droog aan de overkant.

We hopen op een vermelding in het Guinness Book of Gekkerds. In afwachting hiervan kan jij nu onze geweldige stunt naspelen in het klassieke spelletje Frogger! Veel plezier!

The Power of Nightmares pt 1

Interessant filmpje van de BBC, 2004. Hoe je als niet uitkijkt je zomaar bang laat maken.

Parade ervaring

Zachtjes zanikt Spinvis in mijn linkeroor
De tent zit vol
De uitgang is ver weg

We zijn allemaal netjes opgevoed
Dus we blijven allemaal netjes zitten

Ik word misselijk
Maar ik kots niet

Jammer