Dag 9 + 10

De afgelopen twee dagen laten zich als volgt doeltreffend samenvatten. Slaap. Ronk. Sluimer. Braak. Doezel. Oprisp. Hopelijk word ik ooit weer eens uitgeslapen wakker!

Dag 8

Morfine... Ik hang weer eens aan de opium omdat mijn keel te veel pijn begint te doen. Ik lijk Amy Huiswijn wel!

Verder ben ik moe, slap en soms nog misselijk maar laat dat je niet misleiden: ik voel me geestelijk prima en weet uit ervaring dat het veel beroerder kan.

Zijn er eigenlijk dieren die nooit hoeven te slikken? Zo'n dier zou ik nu wel even willen zijn, au.

Dag 7

Dag 7 alweer, maar het zal nog zeker wel een weekje duren voordat ik iets van m'n nieuwe stamcellen ga merken. Tot die tijd moet ik het even doen met wat lapmiddelen en veel slaapjes, want ik ben wel een beetje moe. En van binnen is het allemaal nog een beetje kapot aan het gaan door de bestraling. Maar tot nu toe hou ik het wel uit.

Er komt een playstation 2 naar me toe, te gek! Bedankt voor alle aanboden die ik mocht ontvangen!

Dag 6

Zou het niet mooi zijn als kerstmis weer gewoon het heidense lichtfeest van weleer werd. Lichtjes en lampionnen in de bomen, vuren in de straten, en rokend wildgebraad op iedere hoek. Zonder religieus bijsmaakje, iedereen is welkom. Geef het feest terug aan alle mensen!

Want zeg nou zelf, het is toch wel verrekte toevallig dat Jezus (deze keer niet mijn kat) geboren werd tijdens het lichtfeest, en stierf tijdens het vruchtbaarheidsfeest. Feesten die er al lang waren voordat het hele christendom voet aan de grond kreeg. Ik zeg, we zijn bestolen van een prima volksfeest.

Ik heb zin om in de bossen te wandelen!

Dag 5

Ik ben een beetje verliefd op de zuster. Ze is lief en grappig, niet te beroerd voor een praatje en houdt van funky jazz waar ze me morgen wat van gaat laten horen. Stoer.
Maar ja, ondanks haar, en ondanks de vele bezoekjes van mijn vriendinnetje op wie ik nog veel verliefder ben, zijn er toch nog tal van momenten op de dag dat ik enkel kan smachten naar afleiding en verzetting van de zinnen. Vandaar deze serieuze vraag: heeft er iemand misschien een vette spelcomputer te leen, voor een paar weekjes?

Dag 4

Ach, ik dacht vandaag maar zo... Als ik dan moet gaan, dan het liefst net als Jezus, bij Thieu in de badkuip met m'n vriendjes in de buurt.

Maar ik ga nog niet, het gaat mij naar omstandigheden zelfs redelijk wel. Wel de hele dag in meer of mindere mate misselijk en dat nu al vijf dagen lang, maar ik piep nog steeds minder dan de infuuspomp en dat zien we maar als een goed teken niewaar.

Ik ben dan wel misselijk, maar toch zou ik het leuk vinden te horen als iemand met kerst iets werkelijk buitennissigs gaat eten. Wat er op de menukaarten staat van hen die juist azen op al het binnennissige dat ze zo tegen etenstijd, wanneer het schemert, uit de nissen kunnen plukken... Dat hoef ik deze keer niet te weten.

Fijne dagen lieve lezers!

Dag 3

Treurig nieuws van een ander front: ons katje Jezus is vandaag doodgegaan. Zomaar ineens! Het beestje was nog geen twee jaar oud en uit logeren bij vriend thieu. Heel droef word ik ervan, het was mijn vriendje, met een bovengemiddelde interesse voor water. Hij is dan ook in de (lege) badkuip overleden, waar anders. Dag poekie!

Dag 2

Daar zijn we weer... Na drie enerverende dagen waarin bloggen helaas onmogelijk was, zie ik nu gelukkig weer kans! Het gaat redelijk wel met me, én... de stamcellen zitten erin. Over twee tot drie weken zouden we daar de eerste activiteiten van mogen gaan zien.
Nu dus wachten, en me goed houden. Die bestralingen en de transplantatie kickten erin zeg! Vandaag eindelijk iets minder misselijk. Ik zit ook inmiddels in een eigen kamertje.
Nu is het duimen duimen dat de stamcellen pakken en ze de laatste restjes leukemie wegjagen.. Want die bleek dus toch wéér niet helemaal weg, grommel grommel.

Dag -3

Vandaag had ik dus mijn rustdag, dus geen corveediensten hoeven draaien. Had ik ook wel nodig want een beetje slapjes ben ik wel. Het uur U nadert snel trouwens! Over drie dagen al nieuwe stamcellen... Het enige dat ik tot nu toe van de donor te weten ben gekomen is dat hij/zij uit 1982 komt. Toch wel mysterieus.
Op naar morgen maar. Die bestraling schijnt je trouwens behoorlijk ziek te kunnen maken.

Dag -4

Zie hier, dag -4! Vandaag voelde ik me al wat minder lekker en ik heb veel op mijn bed gehangen. Wild slapen, kent u die uitdrukking? Dat deed ik ook, wild slapen. Maar goed, met de afgelopen chemo in mijn achterhoofd is het nog allemaal uit te houden. Morgen een zgn. rustdag, en daarna de bestraling. Ik hoop trouwens dat de bijgevoegde foto wat meer duidelijkheid geeft over mijn 'view by night'. Ze hebben hier drie infuuspompen voor me aan elkaar geplakt, de rotterdammerts. Ze zouwen toch geen minderwaardigheidscomplexje hebben ofzo?

Room with a view

Dit is mijn uitzicht, 's nachts

Dag -5

Het gaat nog steeds best wel goed, de eerste chemo zit er ook al weer in en nog steeds loop ik rond, eet ik en heb ik praatjes. Nou ja, mooi toch? Op naar morgen!

Dag -6

Ik heb vandaag 11 kilometer gefietst. Stationair dan wel he. Kom hee, hoe stel je je dat anders dan voor?

Dus het gaat wel goed. Gisteren twee grote rilaanvallen van dat pluizebeest gekregen maar vandaag heb ik er al bijna niets van gemerkt.

Wat wonderlijk is is dat de meeste mensen die ook in het ziekenhuis liggen alleen maar kunnen mededelen hoe naar het eigenlijk allemaal is he, en die dokter die wilde eerst niet verderbehandelen en nu wel, en ik ben wel 3 keer bijna dood geweest, en ja slik maar weer eens een pil, ik moest er ooit eens dertig op een dag nou tjonge tjonge poe hee wat een mens allemaal niet moet meemaken vind je ook niet.

Er zijn er maar weinig die het eens ergens anders over kunnen hebben. De geestelijke armoe is soms nog schrijnender dan de lichamelijke. Zonde hoor, zo heb je dubbel pech. Op mijn vorige kamer, in de VU, daar lag tenminste nog een kapitein Dirk die met liefde een boom opzette over het varen, of het roken van paling. Ik las dat hij weer thuis zit, mooi nieuws, als ik weer beter ben ga ik bij hem een palinkie halen.

Gelukkig heb ik me vandaag een paar keer goed slap gelachen met Binkie en mijn ouders en uitbundig gefloten toen ik de douche instapte. Ik had me ingesteld op een belabberde dag dus ik ben vrolijk om het tegendeel!

Ook leuk, ik ga binnenkort naar een kamer voor mijzelve. Is de bedoeling, moet er eerst wel iemand beter worden.

Morgen fijn weer chemo. Dat wordt vast geen groot feest. Maar kom maar op, I am Bunny D and some stupid little chemo won't beat me!

Dag -7

Op dit moment loopt er verdund konijn mijn lichaam binnen. Een eerste conclusie is al snel getrokken: een mens is geen konijn, en wil dat ook niet zijn. Mijn temperatuur en hartslag schieten omhoog en mijn spieren doen pijn. Het wordt een woelig dagje, was mij ook al voorspeld. Vandaar dat ik nu al even log, vanavond heb ik daar misschien niet zo'n zin in. Morgen zijn alle bijwerkingen al minder.

De wijsneuzen onder jullie hebben natuurlijk gezien dat er 'Dag -7' bovenaan dit bericht staat. Dat klopt, we tellen af, op dag 1 begint er een vernieuwde David!

Benny Lava

Mijn vriend Thijs zit al een tijdje in India en heeft nog wat moeite met integreren aldaar. Speciaal voor hem, dit liedje over Benny Lava!

Het 7.000e bezoekje komt eraan!

Kijks een rechts op deze pagina, en als daar 7,000 Visitors staat geschreven, laat je dan even een reactie achter zodat we weten wie je bent?

Het Plan Rotterdam

Voor alle die-hard-fact-freaks, dit gaat er allemaal vooraf aan een stamceltranplantatie: (hier en daar kun je klikken voor meer info)

Dag 1-4 ATG (Genetisch gemodificeerde konijnenenzymen)
Dag 3-4 Cyclofosfamide (Hoge dosis chemotherapie)
Dag 5 niets
Dag 6-7 TBI (Total Body Irradiation, bestraling)

En dan:

Dag 8 Stamceltransplantatie. De stamcellen worden via het infuus in mijn bloed gebracht en vinden zelf hun weg naar het beenmerg!

Weer thuis!?

Jaja, wie had daar op durven wedden, maar dit berichtje wordt verzonden vanuit Amsterdam-Noord en niet vanuit Rotterdam-Ergens.

Nee, niks geen valse start, ik werd wel degelijk verwacht vanochtend en met driftig enthousiasme plaatste men meteen een 'Hickman' in mijn halsader (voor de weetgierigen, klik voor meer info).

Maar toen... een heel aangenaam intakegesprek met de verpleegkundige (misschien zijn ze daar wel net zo aardig en professioneel als in de VU, de eerste tekenen zijn in ieder geval veelbelovend), een gesprek met de dokter... en dat was het wel. Vrijdag beginnen ze pas met het inmiddels beroemde konijnenenzym, en morgen stond genoteerd als 'rustdag'. Ja, rusten, daar ben ik goed in, en ik heb thuis daar al redelijk wat ervaring in opgedaan, mag ik anders...? Ja dat mocht en nu zit ik weer gezellig thuis en hoef ik me morgenavond pas weer te melden.

Lang leve de verrassingen!

Daar gaan we!

Morgen is het zover, om 9.00 uur moet ik aantreden in het ziekenhuis in Rotterdam, voor mijn stamceltransplantatie. Eerst komt er een voorbehandeling en dan gaat het op 21 december gebeuren. Ik verwacht er tot half januari te liggen. Voor informatie over bezoekuren etc, kijk bovenaan deze pagina.

Het is een nogal een hoogstandje, zo´n stamceltransplantatie. Ik vertel er later meer over, maar kan alvast aankondigen dat ik volgend jaar een andere bloedgroep zal hebben dan ik nu heb. Wat een truc hè!

Ondanks mijn grote interesse voor de dingen des wetenschaps en mijn blijdschap dat er een donor is en dit allemaal gebeuren kan, kijk ik met gemengde gevoelens naar wat er allemaal komen gaat. De voorbehandeling bestaat uit een soort van gentherapie met een konijnenenzym, een chemokuur en bestraling. Van alledrie word je naar alle waarschijnlijkheid beroerd. Het zal me dus een roerig weekje worden.

Ik heb er geen zin in, maar goed, dat is nogal wiedes. Wel ben ik goed opgeladen, ik heb me lekker vermaakt de afgelopen weken en het is me goed gelukt om me niet teveel bezig te houden met wat er nu dan onvermijdelijk komen gaat.

Dus hup, we poetsen onze tanden, knippen onze nagels, vetten onze spieren in, kauwen nog wat pruimtabak, en we schepen in!

Ik hou jullie op de hoogte!

Comeback Special

Niks beter dan een Elvis medley, gezongen door de King zelf.

De opname is van zijn 'Comeback Special' uit 1968, toen hij voor het eerst sinds 7 jaar weer eens live optrad.

Ik ben niet ziek!

Ze hebben een geschikt konijn gevonden en het lijkt er nu op dat ik 12 december word opgenomen in Rotterdam en daar op 21 december nieuwe stamcellen krijg!

Ik ben de afgelopen week zo veel bezig geweest met onderzoeken en gesprekken dat ik er even helemaal genoeg van heb. Sowieso is het heel dubbel allemaal, het is natuurlijk heel fijn dat het gaat gebeuren maar de behandeling gaat ook behoorlijk pittig zijn en is niet iets om naar uit te kijken.

Dus momenteel wil ik er even niet meer mee bezig zijn, wat komt dat komt en er is ook nog een stukje van mij dat helemaal niet ziek is, en dat stukje moet ook gevoerd worden.

Afgelopen vrijdag werd dat stukje gevoerd met de tweede première van DIT. Ik ben blij dat ik erbij was en dat ik het idee dat ik vorig jaar had nu heb kunnen zien uitgroeien tot een echte groep met een goede show. Er wordt een mooi filmpje van gemonteerd maar ik heb hier alvast twee stukjes om te laten zien:

Caspar & Karen zingen 'Permanent'


Lars & Caspar zingen een lied voor Kati

Mooie berichten

Hierbij een verzameling mooie berichten:

- Ik was gisteren in Rotterdam voor uitgebreide gesprekken en onderzoeken en ze gaan hun best doen me nog voor de kerst van nieuwe stamcellen te voorzien.

- Mijn nieuwe theatergroep DIT. beleefde afgelopen vrijdag haar première, het was uitverkocht en ik was erbij! Aanstaande vrijdag komt er nog een voorstelling aan, ik hoop dat hij net zo leuk wordt.

- Dit weblog heeft inmiddels al meer dan 6.000 bezoekers gehad.

- Als onderdeel van de behandeling in Rotterdam krijg ik een konijnenenzym toegediend. Knabbel knabbel! Welke bijwerkingen verwachten jullie?

Goed bloed

Mijn bloed was goed gisteren, volgende week weer checken. Ondertussen wordt er nog even gebroed op het verdere plan en komt er snel een datum voor Rotterdam, waarschijnlijk begin januari. Misschien dus in december thuis, misschien ook wel nog een opname tussendoor. We zullen zien!

In ander nieuws over bloed, onze nabije bloedverwanten de gibbons vallen nog steeds tijgers lastig. Kijk zelf maar.

Tolltoitoi

MRmoody, toen we nog heel jong waren.

Vrijheid

Ik voel me best weer prima en heb alweer buiten rondgescheurd op mijn scootertje. Jaja, voor wie dat nog niet wist, ik heb sinds kort een scooter en dat ding is werkelijk mijn redding. Nu kan ik toch nog ergens komen zonder tussen de snotterende mensen in de tram te hoeven zitten en zonder buiten adem op de fiets aan te komen, want mijn conditie is momenteel waardeloos.

Dus heerlijk, ik voel me goed en knor lekker in het rond. Even genieten van de vrijheid voor ze me weer opsluiten.

Morgen ga ik weer eens naar de VU om te kijken of mijn bloed nog in orde is en te praten over de verdere plannen.

Verbetering

Na een strict dieet van lasagna en film kan ik met vreugde mededelen dat ik mij vandaag al een stuk beter voel, johoho!

Thuis

Dat chemotherapie onder het kopje 'geneeskunde' valt is eigenlijk absurd. Chemotherapie geneest helemaal niet. Het maakt alles dood wat in zijn pad komt. Het valt onder het kopje 'ernstige vergiften'. Het genezen komt pas ná de chemotherapie. Dan worden alle trucs uit de kast gehaald om je van die dood te behoeden. Ik voel het in heel mijn lijf dat ik net ben vergiftigd en weer opgelapt. Ik zie het ook, aan mijn kale kop.

Ik voel me dus nog niet helemaal fit maar ben wel blij om thuis te zijn. Ook heel fijn om alle mooie reacties & geluks-smsjes te mogen ontvangen. Ik kan onmogelijk op iedereen reageren maar weet dat de niet aflatende stroom reacties, mails en smsjes tijdens mijn verblijf me ongelooflijk goed hebben gedaan. Ik werd af en toe zo op mezelf teruggeworpen dat het fijn was om te lezen en te weten dat er mensen met me meeleven en aan me denken.

Ik geloof niet dat ik mezelf ooit zo ben tegengekomen als tijdens deze opname. Ik ben een flexibel mens en daar heb ik op leren bouwen. Als je dan toch een keer die grond raakt en het echt niet meer ziet zitten, dan komt dat ook wel keihard aan. Waar zijn mijn reserves, mijn veerkracht, mijn energie, waar is het allemaal naartoe. Gelukkig kon ik toen leunen op Binkie, mijn familie, mijn vrienden. Nu kan ik weer op adem komen en me voorbereiden op de volgende stap.

Ik ben blij met het leven, ik ben blij met jullie.

Dag 25

We zijn weer thuis!!

Dag 24

Ik loop sinds afgelopen nacht enorm af te kicken van de morfine, ik ben net een junkie. Rillerig, zweten en mijn stemming schommelt enorm. Voelde ik me vanmiddag nog superblij, nu voel ik me weer bijzonder huilerig.

Maar goed, all things must pass, George Harrison zong het al, dus dit gaat ook wel over. Dus ik lig in mijn bed en luister naar een geweldige country cd die Joep voor me in elkaar heeft gedraaid. Nothing like a good ol' prison song, zeker in dit oord.

In other news, de dokters vinden dat het heel goed met me gaat en met wat mazzel ben ik nog voor het weekend thuis! Dat zou gaaf zijn. Ik ga nog even wat melancholieke country luisteren en heel veel bloedcellen aanmaken.

Dag 23

De morfine staat sinds vanochtend uit en ik heb mijn eerste kopje bouillon al binnen. Ik ga mijzelf in een noodgang hieruit proberen krijgen!

Dag 22

Stop turning rocks and dusting lamp posts for news, here it is already!!

Evil blood levels: Down! (Marrow test in process)
Goody blood levels: Rising!
Other blood levels: Abundant!
Fever: Down!
Nausea: Missing in action!
Morfine level: Low!
Antibiotics: High!

Overall spirit description: Ook!
(like a monkey, hanging from its tail, looking closely at a tasty green insect, pouting its lips.. And then you just have to make the sound first.)

Dag 21

Vandaag heb ik de hele dag aangenaam verdoofd doorgebracht, in goede stemming ook. Het duo Maag & Darm hield zich koest, die zijn op zondag natuurlijk veel gevraagd..

Morgen komen er weer bloedwaardes en ik ga alvast een voorspelling doen: die waardes zijn een stukje hoger en vanaf morgen is het dan ook beterworden geblazen!!

Dag 20

Het grootste medicijn tegen mijn droefenis van gisteravond hebben ze uit de kast gehaald: Binkie is overgekomen en heeft een nachtje bij me geslapen. Lekker samen, het was zo fijn en ik was er zo even aan toe! Dus vandaag ging het best een heel stukje beter met me en ook met Binkie.

Zo lief van de verpleegster dat ze doorhad dat ik me alleen voelde en dat daar ook echt iets aan gedaan kon worden.

Verschillende leuke verhalen die jullie me vandaag emailden/blogden/smsten droegen er ook nog aan bij dat ik me vandaag opgewekt voelde.

De professor is overigens niet ongerust om me en kon goed uitleggen waarom. Zodra mijn beenmerg weer op gang komt, ga ik hier ook weer van herstellen. Hij vermoedt dat dat binnen nu en een week zal gebeuren.

En dan nog eens iets, ik heb een nieuw soort antibioticapillen gekregen waarvan 'je mogelijk wat van kan gaan hallucineren'. Het gebeurt vooralsnog niet als ik mijn ogen open heb maar zodra is ze sluit of slaap dan volgende de wonderlijkste gebeurtenissen elkaar in rap tempo op. Bizar gewoon!

Dag 19

Spoken
Buikpijn
Koorts
Pffff

Vandaag is het een ellendige dag
Maar wens me even geen sterkte
Of zeg dat het weer goed gaat komen
Maar vertel me iets
Leuks
Moois
Opbeurends

Even wat afleiding, dat heb ik nu nodig

Dag 18

Naslagwerk: object van formaat om tijdens een verschil van mening mee na te slaan, teneinde het geschil in je voordeel te beslechten. (vb: dankzij zijn vaardigheid met het naslagwerk wist Huub zich wel raad met de meeste conflictsituaties.)

Naslagwerkschuw: Enige huivering ten opzichte van naslagwerken, vaak voorkomend bij personen die er eerder mee in aanraking zijn gekomen

Naslagwerkonderbreking: Periode waarin men niet in staat is te werken, doorgaans direct volgend op overtuiging middels een naslagwerk

Dag 17

Vanochtend werd ik gebeld vanuit Jakarta. Het was mijn vroegere kinderarts die mij een dikke 24 jaar in de VU onder zijn hoede heeft gehad. Hij is inmiddels met pensioen, of zoals dat zo mooi heet, met emeritaat, maar doet nog wel steeds een project in Indonesië en was daar samen met een collega uit Rotterdam die hem van mijn situatie vertelde. Prachtig toch dat hij me meteen belde!

Verder is de situatie hier vrij onveranderd. Mijn maag en darmen spelen nog steeds flink op en worden er met morfine met wisselend succes onder gehouden. Verder ben ik na een bezoekuur meestal bekaf en dan slaap ik een stukje. Het is dus niet zo dat ik 'er nauwelijks iets van meekrijg' zoals Roemer voor me hoopte, maar door de verdoving en de antimisselijkheidsmedicatie blijft het grotendeels te doen, alhoewel één keer op en neer naar de wc een uitputtende expeditie blijft. Maf is dat toch, ik voelde me opperbest toen ik aan deze tweede kuur begon, maar dat gevoel was toch wel heel snel over. Toch denk ik dat, zodra het herstel zich weer gaat inzetten, ik ook weer snel kan opkrabbelen. Voor nu blijft het wachten. Ik heb nog geduld over.

Dag 16

Met het huidige regime aan drugs komt de dag wel zonder al te veel problemen door. Het nadeel is dat ik op zo'n dag als vandaag dan ook niets te melden heb, behalve dat ik veel slaap, veel droom, en aan glazen tonic denk.

Welterusten!

DIT.

Zoals sommige van jullie al weten heb ik begin dit jaar een ambitieuze theatergroep opgericht, we heetten eerst nog de Impro Allstars maar tegenwoordig simpelweg DIT.

Landelijke audities, lange repetities, spelers en muzikanten met bijzonder veel talent. Helaas heb ik me er door mijn ziekenhuisakkefietjes veel minder tegenaan kunnen bemoeien als dat ik wilde, maar dat betekent niet dat de trein stilstond. Mijn 'partners in crime' Peter en Rod hebben de kar met passie getrokken en het moment van premiere is nu daar!

- Vr 23 nov en vr 30 nov om 20.30 uur in het Betty Asfalt theater in Amsterdam.

Ik kan niet garanderen dat ik er zelf bij kan zijn, maar uitgesloten is dat ook zeker niet. Desalniettemin zou ik het bijzonder leuk vinden als jullie komen kijken naar DIT. Voor mij is het een speciaal project, niet zomaar een clubje maar een serieuze poging een professionele, improviserende theatergroep op de kaart te zetten. Ik ben er zo van overtuigd dat dat ontzettend leuk kan gaan worden, en nu zullen we voor het eerst kijken of het klopt, spannend!

Kijk en reserveer op http://www.ditistheater.nl

Ik hoop vurig dat ik er bij kan zijn!

Dag 15

Ik weet nu hoe calorieën er uit zien, ik heb er sinds 17.00 zo'n 2.000k in een zak aan mijn infuus hangen. En ze zijn... Wit.

Dus per heden is mijn periode van langdurig vasten langs medische weg tot een halt gebracht. Mijn eigen ramadan is ten einde, ik vierde het met een bescheiden suikerfeest: ik likte aan een waterijsje.

De dag verliep rustig, soms een beetje sufjes door de morfine, maar dat is heerlijk. Op momenten dat ik misselijk wordt krijg ik er een spuitje tegen waardoor ik meestal ook in slaap doezel. Als ik dan weer wakker word is de misselijkheid inderdaad weg en zijn we weer een paar uur dichterbij dat onvermijdelijke punt van herstel. Als het zo de komende dagen door kan gaan ben ik blij.

De komende week dus geen eten voor mij. Ondertussen ben ik aan het bedenken; als ik weer thuis ben, en op een bepaald moment alles weer mag eten, wat voor heerlijks zal ik dan eens eten? Zelfgemaakt of uit, iemand tips?

Dag 14

De hele dag niets eten, niets drinken, terwijl een constant stroompje morfine ervoor zorgt dat mijn buik zich rustig houdt. Het werkt maar een lichte suffigheid is nu mijn deel. Toch beter dan de krampen en ellende van gisteren. Lekker suffen en meewarig glimlachen vanuit mijn kussen.

Een paar uur geleden werd dat toch nog even bruut onderbroken met een bak misselijkheid van formaat, maar inmiddels is de rust weer wedergekeerd en vlij ik mij neer op mijn kussen, een beetje slap maar aangenaam versuft. Welterusten.

Dag 13

Dag fitte mensen! Op mijn eigen weg naar ultieme fitheid sta ik nu voor een nieuwe hobbel: mijn darmen zijn in staking gegaan. Weinig tot geen peristaltiek, concludeerde de dokter. Dat klinkt wel heftig en dat is het ook wel, maar het schijnt wel een vaak gezien fenomeen te zijn bij de chemokuur die ik heb gekregen.

In ieder geval betekent het dat ze (mijn darmen) waarschijnlijk even rust nodig hebben en dat ik per morgen een tijdje voeding via het infuus ga krijgen. Vandaag nog wel geprobeerd wat te eten maar het leverde alleen maar ellende op. Broeder Morfine moest er even bijkomen om de boel weer wat tot bedaren te brengen.

Zoals Darwin al zei, the road to ultimate fitness is not without the occassional dinosaur. Of zoiets.

Dag 12

Gisterenavond lukte het mij niet om Das Internet te bereiken dus toen ben ik maar zonder te schrijven naar bed gegaan.

Vandaag weer lekker vers bloed bijgetankt gekregen; mijn beenmerg vertikt het momenteel om zelf iets aan mijn bloed bij te dragen. Nog sneller en sterker dan vorige keer zijn mijn waardes gedaald en nu is het simpelweg weer wachten tot mijn beenmerg weer wakker wordt. Het zal nog wel een paar weekjes kunnen duren.

Ondertussen krabbel ik langzaam op maar ook dat zal nog wel even duren voordat ik me weer echt fit ga voelen. Wie van mijn lezers voelt zich momenteel écht fit?

Dag 10

Ik drijf langzaam weg van het eiland Kots, en heb geen moeite om niet om te kijken. Wat een beroerde vakantiebestemming was dat zeg. De service was top, dat wel, maar er zat iets in de drankjes...

Afijn, het gaat mij weer een stukje beter, maar ben nog wel midden in het opkrabbelproces want deze chemo was een pak slaag van jewelste. Heb er nog diverse klachten en bijwerkingen aan overgehouden die ik de komende dagen hoop af te schudden.

Geen vakantie zonder drugs, wie kan dat nou tegenspreken. Vandaar dat ik hier openhartig met jullie zal delen wat ik op een dag als vandaag zoal tot mij neem.

Intraveneus:
- 1 liter gezout water
- Tiënam (breed spectrum antibiotica) / 4x daags
- Nexium (maagzuurremmer)
- Prednizon (ontstekingsremmer) / 2x daags 10mg
- Een of ander 'bloedmassavermeerderingsmiddel' / 3x woordwaarde
- Temesta (antimisselijkheidsmiddel) / op aanvraag

Oraal:

- Ciproxin (antibiotica) / 2x daags 2 pillen
- Fluconazol (antischimmel) / 1x daags 1 pil
- Tobra (antibiotica) / 3x daags 1 drankje
- Paracetamol / 6x daags 1 pil
- Temazepam (licht slaapmiddel) / 's avonds 1 pil
- Tavagil (anti jeuk) / op aanvraag

Iemand nog suggesties?

Dag 9

Vandaag ging het al een stukje beter en heb ik gerummikubt met Binkie! Ik ben nog wel een beetje moe dus ik hou het nog kort, morgen weer meer.

Dag 8

Ik hoop echt dat ik vandaag het dieptepunt bereikt hebt want het was een bijzonder ellendige dag. Alle chemo zit er nu in en ze voeren me nu wat bloed bij. Ik hoop dat ik er wat van opknap, allejezus!

Dag 7

Vandaag heeft het schip de hele dag voor pampus gelegen.

Dag 6

De weg naar schoon beenmerg is er een vol golven. Ik ben zelf het zwalkende schip en eet de laatste dagen zo weinig dat scheurbuik op de loer ligt. Bij Poseidon, wat voel ik me vandaag misselijk en belabberd. Bind mij maar aan de mast.

Nog 2 dagen chemo te gaan. Nog 2 dagen gebeten worden door giftige zeeslangen. Nog maar 2 dagen!

Dag 5

Zijn er parallellen tussen orgaan- en stamceltransplantatie, dat vroeg Anja zich af. En dan specifiek, moet je bij de stamcel variant je hele leven medicijnen slikken, zoals je moet als je bijv. een nier hebt gekregen? Het antwoord is: nee. Het gaat bij stamcellen toch wat anders. De eerste tijd (ongeveer een jaar) moet je wel medicijnen slikken die je immuunsysteem onderdrukken om zo de nieuwe stamcellen niet af te stoten. Maar na een tijdje, als die stamcellen zich helemaal senang zijn gaan voelen, dan worden zij als het ware de nieuwe baas van het immuunsysteem en zou er geen gevaar voor afstoting meer moeten zijn. Een ware staatsgreep (merggreep) dus, compleet met onderdrukking van de inheemsen. Mijn beenmerg heet vanaf dat moment dan ook geen beenmerg meer, maar myanmerg! Ik hoop dat het zo duidelijk is, want tegenspraak duld ik niet.

Dag 4

Mensen die nog een woordgrapje in de koker hebben mogen deze alsnog bij dag 3 toevoegen, geen probleem!

Dag 4 is de dag van het onvoorwaardelijk overgeven. Ik heb het reeds drie keer gedaan vandaag. Alles keurig in een bakje, dat wel. Maar poe hee, die chemo hakt er weer in.

Met enigszins verlepte groeten!

Dag 3

"Ik zag vanochtend een grizzly achter mijn fornuis staan."
"Dan zal je je keuken moeten ontberen."

Vandaag is het dag 3, de dag van de woordgrap. Wisten jullie dat al? Dit is dus een ideale gelegenheid om een leuk woordgrapje in de reacties te zetten.

Overigens, ik heb me voorgenomen vaker te reageren op vragen die in de reacties gesteld worden. Dat doe ik, uiteraard, ook weer als een reactie.

Dag 2

Yo! De chemo dript weer mijn aderen in en mijn blog is voor de komende 4 weken weer mijn fijne venster naar de buitenwereld en jullie venster op deze binnenwereld.

Ondanks dat de mores hier me inmiddels bekend zijn is het toch even wennen. Wat zeg ik, wennen, ik baal er nog een beetje van dat ik hier weer zit.

Maar goed, ik kan er aan de andere kant ook wel mee leven. Het is hier op zich prima toeven en het einddoel maakt deze bende de moeite waard.

Eindelijk een uitdager voor tafelvoetbal. Vic, kom maar op!

Dag 1

Jaja, daar zijn we weer, met een nieuwe dag 1.

Wat een wonderlijk weerzien was het vandaag. Ik lig weer in dezelfde kamer op dezelfde plek. Mijn buurvrouwen zijn oude bekenden, de één heb ik 3 weken geleden achtergelaten, ze mag binnenkort naar huis, de ander ken ik nog van het begin van mijn kuur, zij ging even later naar huis en is nu terug voor kuur 2.

Vanmiddag alweer mijn eerste pot tafelvoetbal gespeeld en ik ben nog steeds een kanon, al zeg ik het zelf. Het is ook wel een hele goede bak die hier staat, dat helpt ook. Wie komt mij verslaan?

Ik mocht vandaag nog van de afdeling af dus ik ben om 7 uur met Jaap in een taxi gestapt en we hebben een borrel gedronken en een satétje gegeten in het café aan de bosbaan. Morgen barst het feest weer los met 7 dagen chemo. Ik kom nu sterker en fitter het ziekenhuis binnen dan de vorige keer dus ik hoop dat dat wat uitmaakt. Ik ben in ieder geval strijdlustig en er helemaal klaar voor. Dit moet 'm worden, want bij succes kunnen we snel over naar de transplantatie in R'dam, nu er een donor is.

Na dit uitgebreide relaas over mijzelf, vraag ik me nu benieuwd af: wat heb jij, lezer, vandaag gedaan?

Opname

Per vandaag vertoef ik weer een tijdje in de VU!

Goed en minder goed nieuws

Goed nieuws: In Rotterdam hebben ze een donor te pakken.

Minder goed nieuws: Bij de laatste controle is gebleken dat er toch weer wat leukemiecellen zijn teruggekeerd in mijn bloed.

Dit betekent dus een tweede kuur in het VU voordat we naar Rotterdam kunnen gaan. Ik word een dezer dagen gebeld en opgenomen.

Lebbow voor al uw t-shirts

Illusie

Hier weer wat verbaasvoer!

Updates

De Davidfoon doet het weer, ik heb een nieuwe foto geplaatst, de laatste bloedwaardes staan er weer bij, ik heb ook wat nieuwe muziek in de aanbeveling, kortom, we zijn weer helemaal fris en fruitig.

Fledermaus

Ik heb in de VU weinig foto's gemaakt, maar deze moet ik toch wel even delen. Een heuse vleermuis kreeg ik, ongetwijfeld vanwege mijn vampirische trekjes tijdens de opname, en die vleermuis heb ik meteen aan mijn infuuspaal gehangen. Het leek wel alsof het beestje ervoor gemaakt was.

De eerste nacht schrok de nachtzuster er enorm van. Ze lopen 's nachts allemaal rond met van die kleine zaklampjes en zij had dus opeens een zwart monster in haar zoeklicht. Gniffel.

De Klad

Zo, na trouw iedere dag wat achterlaten op mijn blog is er de laatste week even flink de klad in gekomen. Ik heb weinig achter mijn computer gezeten en loop nu ook vreselijk achter met mijn e-mail. Maar goed, even andere prioriteiten, ben weer lekker samen met Binkie en buiten is het ook nog eens mooi weer.

Geen nieuws is dus goed nieuws in dit geval. Ik voel me best wel goed en daar geniet ik even van. Aanstaande maandag breng ik weer een bezoekje aan de VU, kijken hoe mijn bloed ervoor staat en of er al nieuws is vanuit Rotterdam. En tot die tijd blijf ik buitenspelen!

Milan in Polen: a Gangbang Situation

Dit overzicht is niet beschikbaar. Klik hier om de post te bekijken.

Wennen

Ik schreef in mijn vorige post al dat ik even moest wennen. Dat proces is nog steeds gaande. Als ik teveel doe of wil dan merk ik dat meteen. Maar als ik het easy doe, dan gaat het prima.

Gisteren lekker met Binkie op de bank the Godfather 1 & 2 gekeken. Vandaag ga ik eens een 'tour de hors' maken, ofwel lekker naar buiten.

Thuis

Het is heerlijk om weer thuis te zijn. Ik was gisteren behoorlijk van slag, moest zo wennen aan alles. Na 4 weken in een afgesloten klein wereldje te hebben geleefd, waar de meeste gezichten bekend zijn en de meeste gebeurtenissen voorspelbaar, zijn alle indrukken, kleuren en geuren van de buitenwereld behoorlijk indrukwekkend. Ik voelde me de eerste uren helemaal uit mijn doen. Heel vreemde ervaring!

Maar nu, nu gaat het alweer wat beter, ik heb heerlijk geslapen in mijn eigen bedje!

Dag 29

Morgen mag ik naar huis!

Dag 28

Vandaag voelde ik me

geamuseerd en ontroerd // megalomaan en verlegen // sprakeloos en uitgelaten // omringd met liefde // en een klein beetje melancholisch

dit allemaal voelde ik! Want vandaag zag ik voor het eerst de achterwerk-in-de-kast filmpjes die zijn opgenomen tijdens mijn feest. Ik zag alleen nog maar de 2e helft, de 1e helft komt er nog aan want daar was even iets mis mee op de DVD.

Wauw. Ik vind het echt een heel bijzonder document om te krijgen, allemaal mooie, leuke, lieve, serieuze en grappige berichten, gedichten, verklaringen en liedjes van mooie mensen. Ik vind het zo gaaf! Nu mag ik sterven? Absoluut niet, dit is een heerlijk leven!!

3000 bezoekers

Wil degene die surft via chello.nl in Amsterdam, IP adres beginnende met 62.195.74.#, gebruikende een Macintosh computer met Firefox Mozilla/5.0, zich even in de reacties melden? Je bent namelijk om 00:01:43 uur als 3000e bezoeker dit weblog binnengekomen, waarvoor hulde!

Weet je je IP adres niet? Klik hier

Dag 27

Sinds ik hier lig droom ik ongelooflijk veel. Althans, ik herinner me telkens erg goed wat ik even daarvoor heb gedroomd. Het zijn veelal realistische dromen, er komen veel bekenden in voor en het aandeel wonderlijke gebeurtenissen en ontwrichte natuurwetten is relatief klein. Hierdoor heb ik na het wakker worden vaak eventjes nodig om de boel op een rijtje te zetten. Okee, dat gesprek heb ik dus niet echt met hem gevoerd, die verhitte discussie heeft nooit plaatsgevonden, dat dak zit er gewoon nog op, etc. Het is gemakkelijker om een sprong in een zwembad vol Gin & Tonic achter je te laten dan een ruzie met een goede vriend. Ik maak dus toch nog heel wat mee met jullie, ondanks mijn huidige ingesloten bestaan.

Grappig is overigens dat in ongeveer de helft van mijn dromen er een link is met mijn ziekenhuisopname. Het verschil zit hem er in of er in de bewuste droom een infuuslijntje onder mijn linkersleutelbeen uit komt of niet.

Davidfoon

Ik kwam er vandaag achter dat sommige mensen de afgelopen weken berichtjes voor me hebben achtergelaten via de Davidfoon. Ik kan die hier echter niet lezen en ze hebben me dus niet bereikt. Sorry dat ik hier niet eerder wat aan heb gedaan, ik heb de foon nu even offline gehaald, totdat ik weer thuis ben.

Dag 26

Vandaag even op de hometrainer hier gaan zitten. Na 15 minuten met een bonkend hart er weer vanaf gegaan. Mijn conditie blijkt nul te benaderen. Pfoe, dat wordt nog even werken om daar weer wat van te maken.

In ander nieuws, er zijn nog geen fabuleuze 'jij moet nu naar huis' bloedwaardes gemeten. Dus we blijven nog even en kijken maandag weer.

Al die reacties en e-mails zijn echt super om te lezen!

Dag 25

Blaast allen op uw toeters!

Mijn beenmerg is schoon!

Ik kneep hem best wel even vandaag en nu ben ik vooral heel erg blij. De eerste slag is gewonnen. Banzai!

Nu moeten mijn bloedwaardes nog een beetje fatsoenlijk worden en dan mag ik naar huis. Volgende halte Rotterdam. Er is nog geen donor. Maar die komt wel.

Daantjer

Mijn neef Philip heeft 'voor een project uit 3vwo' een persiflage van Baantjer opgenomen. Jaja, voor een project. Ik vermoed dat hij andere motieven had. Anders maak je niet zo'n cool filmpje.

Check it out!

Dag 24

Ik heb vandaag voor het eerst sinds vier weken weer eens een echte, stevige drol in de wc doen plonzen. Bij dit heuglijke feit wil ik het even laten.

Ik wens jullie een prettige stoelgang. Probeer er nou in godsnaam iets van te draaien.

Milan is terug

Ondanks grote twijfel of hij er wel is geweest, zie de enquete die gehouden is op dit weblog, komt Milan vannacht terug uit de VS. Waarschijnlijk.

In ieder geval wordt hiermee de column 'Milan in de VS' afgesloten. De volledige redactie bedankt hem voor zijn bijdragen, bij dag, nacht en ontij geschreven, en nodigt hem hierbij uit weer te corresponderen als hij met zijn nieuwe band Relax op tour gaat.

Dag 23

Geachte aanwezigen,

De beenmergpunctie was een pijnlijke. Maar laat dit jullie niet bedrukken. Pijn is vergankelijk en het leed is inmiddels, zoals dat in dit geval zo treffend te stellen is, achter de rug. "Zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten." Zomaar even een spreekwoord, waarvan ik het verder aan jullie, de aanwezigen overlaat om op zoek te gaan naar de specifieke betekenis in de context van dit verhaal. Of je zoekt daar verder niet naar, het zal mij werkelijk eender zijn. "Even goede vrienden."

Wist je trouwens dat je in je perifere blikveld, dat grensgebied aan de zijkant van je hoofd waar je terwijl je rechtuit kijkt nog net zaken kan waarnemen en kan zien bewegen, geen kleuren kan zien? Ik testte het deze ochtend uit met enkele gekleurde kaartjes. Op het moment dat ik een willekeurig kaartje, dat ik langzaam langs mijn hoofd mijn blikveld in bewoog, kon waarnemen kon ik met geen mogelijkheid vaststellen welke kleur het had. Ik zag het niet of zag het verkeerd. Ik kwam op dit experiment door de filosoof Daniel Dennett, die dit aanhaalde als illustratie bij zijn stelling dat mensen zich vaak niet bewust zijn van hun eigen blinde vlekken, in waarneming maar ook in denken, terwijl die blinde vlekken vaak duidelijk en simpel aantoonbaar aanwezig zijn.

Waarom ik jullie dit nu zo vertel, geachte aanwezigen? Omdat wij allen even geduld zullen moeten opbrengen voordat de uitslag van mijn beenmergpunctie er is. Misschien duurt het een dag, misschien meerdere. Maar de tijd staat in die periode niet stil. We moeten onze koppies er bij houden. Aanwezig blijven. En dan mag je soms ook best even filosoferen. Nee, ik moedig jullie zelfs hiertoe aan! Want doordat diverse mensen vóór ons ook vrijmoedig hebben nagedacht, lig ik er nu weer florissant bij. En kunnen jullie dit op eenvoudige wijze vernemen door mijn woorden op een door jullie zelf bepaald tijdstip voor jullie ogen te doen verschijnen. De kunde is groot.

Ik wens jullie een prettige avond. Probeer er nou in godsnaam iets van te maken.

Dag 22

Mijn bloedwaardes zijn gestegen! Ik ben officieel uit de dip en dat is een heel goed signaal, het betekent dat mijn beenmerg weer zelf bloed aan het maken is.

Ik voel me zelf ook hartstikke goed vandaag, ik heb het boek Slaughterhouse 5 van Kurt Vonnegut uitgelezen waar ik gisteren aan begonnen was. Ik lees dus weer gretig en dat is ook een terugkeer naar goede tijden. De machines lopen dus weer, de raders zijn in beweging geschokt, de aandrijfriemen gonzen, door de leidingen stroomt weer olie, de ketel stoomt.

Als nu mijn beenmerg ook OK is heb ik goede hoop dat ik hier niet lang meer zit.

De uitslag van de beenmergpunctie van morgen kan overigens even op zich laten wachten. Jullie horen het zodra ik het weet. Fijn, al die support die ik krijg, het helpt echt!

Rock the boat

Ik kan niet naar het optreden van Skip the Rush, morgenavond op die oh zo vette boot MS Stubnitz. Wie wil er voor mij gaan? Klik op het plaatje voor meer info over het optreden.

Ja, dat zie je trouwens goed, die twee ventjes rechts zijn Jaap en Bow van Revive the Five!

Milan in de VS: fire jammin'

Dit is de laatste blog vanuit de VS. Ik ben neergestreken in het voor mij inmiddels bekende San Francisco. Al shoppend hop ik hier wat rond terwijl de ene na de andere boze wolk over mij heentrekt. Van zon is hier weinig te merken. Maar misschien komt dit nog. Dit was in San Diego wel anders ...

In San D, ja mensen dit is de fancy afkorting van deze stad, scheen de zon in volle glorie en lachte hij me liefkozend toe. Iedere zonnenstraal aaide me zachtjes en liet mn huid langzaamaan bruinen. Ik verbleef in een hostel aan Ocean Beach, ookwel Oc B, een surfstrand met een hoog hippiegehalte.

Buiten surfen en het strand leek hier weinig te doen. Daar ik niet kan surfen moest ik me op een andere manier vermaken. En zo geschiedde. Ik toog naar het strand en gebruikte mn trompet als surfplank. Ik liet de toeter grooven over de golven en voor ik het wist was ik zwaar aan het jammen met een stel nachtelijke surfdudes die het golfgeweld trotseerden met percussie, gitaar, human-beats, en geflipte freestyles. We lieten de muziek rijkelijk vloeien, terwijl het omringende volk zich langzaam liet bedwelmen door onze ille grooves.

Het hoogtepunt van ons muzikale gejongleer vormde een super intensief intermezzo van de gitaar/zanger Shoe en ik, op een houtenplank boven een hels vlammend kampvuur. Daar het vuur ons letterlijk aan de schenen stond, speelden we of ons leven ervan afhing. We pompten, gierden, zogen, bliezen, raasden, aaiden, zuchten, kuchten, schreeuwden, en dansten boven het kampvuur. De eerst nog vijandige vlammen moesten uiteindelijk het onderspit delven en groovden op het eind vrolijk mee.

Nog nooit zo vet gejammed ...

Met Dank aan San D, Oc B en Shoe.

Milan

Dag 21

Ik ben al stukken minder verkouden, hoera!

Morgen een interessante dag, bloedcontrole. Ik ben heel benieuwd of mijn stukken beter voelen ook in mijn bloed te zien is. Met andere woorden, hopelijk zijn mijn bloedwaardes weer in de lift. Dat zou lekker zijn en misschien mag ik dan binnenkort wat minder pillen gaan slikken.

En dan gaan ze dinsdag in mijn beenmerg kijken of het daar helemaal schoon is. Daar ben ik eigenlijk wel een beetje nerveus voor. Niet helemaal schoon betekent namelijk nog een chemokuur. En daar heb ik zo ongelooflijk geen zin in.

Ik heb zin in kaasfondue!

Dag 20

Ik ben snipverkouden. Zusters willen me telkens komen troosten omdat ik voortdurend lijk te huilen, mijn ogen willen niet ophouden met tranen.

Behalve de verkoudheid voel ik me eigenlijk prima. Het viel me vandaag op dat mijn lijf eindelijk weer soepel en als vanouds aanvoelt, qua spieren en gewrichten. Heb me toch zeker een half jaar stijfjes en niet fit gevoeld. Maar nu, nu heb ik zin in een potje tennis!

Dag 19

Vandaag ging het redelijk prima met me. Ik ben wel een beetje gaan snotteren en de experts spreken van een 'lichte verkoudheid'. Wie heeft deze ondanks de veiligheidsvoorschriften mee naar binnen genomen? Moeten we hier soms een 100procentscontrole gaan instellen? Heel jammer hoor.

Verder is er bij mij 'een gist vastgesteld'. Dat is blijkbaar fout, want ik krijg er nu een smerig oranje goedje tegen dat ik 4 maal per dag middels een spuit in mijn mond moet spuiten en dan doorslikken. Ik moest denken aan mijn kat die bij de dierenarts was en snapte waarom hij een beetje ongelukkig had gekeken.

Ik heb trouwens helemaal geen last van die gist. Ik weet ook helemaal niet hoe dat gaat, last hebben van een gist. Wie wel?

Dag 18

Het ging vandaag wel goed met me, dus ik trakteer op een stukje goede oude tijd. Wie kent deze nog?

Milan in de VS: gangsta paradise

Het hostel Backpacker Paradise. De naam klonk aantrekkelijk, en ook de faciliteiten klonken paradijselijk. Zo waren er een continental breakfast, een zwembad, champagne-feesten, bier en wijn voor belachelijk lage prijzen en een volcontinu feest. Daarnaast was het ook niet het meest prijzige hostel en lag het vlakbij het vliegveld. Mijn interesse was gewekt.

En inderdaad er was een zwembad en je kon er tegen niet al te hoge prijzen pilsen (zeg zo'n 2 dollar). Het wemelde er van vrolijk drinkende australiers, die op het eerste gezicht het beeld van een paradijs leken te versterken.

Toch leverde een nauwkeurige kijk op het hostel een ietwat genuanceerder beeld op. Het hostel bleek in Ingewood te liggen, wat een van de meest gevaarlijke wijken van LA is. Je zag hierdoor 24 uur per dag beveiliging rondlopen en de politie kwam dagelijks langs om te kijken of alles nog goed ging.
Daarnaast hingen er allerlei randfiguren rond die in het hostel permanent bivakkeerden. Sprak je met hen dan bleek al snel er een steekje los te zitten. De een had een landgoed in Trinidad en Tobago, had gestudeerd in London, was accountant en manager van het hostel. Enige momenten later was er weinig van dit droombeeld over en was hij gewoon werkzaam achter de balie van het hostel.
Een ander was acteur, fotomodel, designer, fotograaf en stylist. Had in New York als model gewerkt en was nu op zoek op een nieuwe creatieve richting te geven aan z'n leven. Hij wilde iets doen met mode, muziek en stijl en had al enkele nummers gecomponeerd. Enige dagen later zag ik hem solliciteren om te komen werken achter de bar in het hostel. Van zijn torenhoge ambities bleek weinig meer over.

Het meest sprekende figuur dat hier bivakeerde was een Joegoslaaf uit Zwitserland. Hij was op een vakantievisum aangekomen bij het hostel om hier te kunnen gaan werken, althans dat was hem beloofd. Op het moment deed hij echter niets. Om de tijd te doden luisterde hij naar Gangsta-rap, en blowde gangsta-wiet. Daar de wiet begon te vervelen was hij sindskort overgestapt op crack. De plaatselijke dealers wisten niet hoe snel ze aan deze vraag moesten voldoen. Op een avond was ik getuige van een sterk staaltje gedeal tussen dealers van buiten, chauffeurs en beveiligers die dienden als doorgeefluik en onze joegoslaaf als de gulle afnemer van de crack.

Daar onze joegoslaaf nog in het beginstadium verkeerde van zijn aankomende verslaving kon je met hem nog wel een redelijk woordje wisselen. Zo vertelde hij me dat zelfs gangsters af en toe in het hostel verschenen en dat vele afro-amerikaanse werknemers ofwel gangsta vrienden/familie ofwel een verleden als gangsta hadden.

Wat op het eerste gezicht een backpackers paradise scheen, was in werkelijkheid een gangsta paradise waar obscure, rare en veelal gevaarlijke lui de dienst uitmaakten.

milan

Dag 17

Je hoort weinig meer over hangfiguren these days. Dat is wel jammer want inmiddels zou ik me aangesproken voelen. Ik hang maar wat rond, en dan alleen nog op de dagen dat ik me goed voel. Anders blijf ik gewoon liggen. Ik heb m'n kop kaalgeschoren en ik ben aan de drugs.

Maar tegenwoordig ziet iedereen alleen nog maar terroristen en hangfiguren zijn tot peanuts verworden. Er loopt hier op de afdeling tussen alle hangfiguren ook een terrorist rond. Perfect geïntegreerd, hij hangt rond als ieder ander. Marokkaan, lange jas, even geen baard maar dat is vanwege de chemo. Hij verloor van mijn buurman met tafelvoetbal. Haha, 0-1 voor de terroristen! Ik hem vertellen dat je ook niet moet proberen te voetballen in een lange jas. Hij grijnst mij toe en verdwijnt richting zijn kamer. Mensen kijken mij verschrikt aan en spoeden zich elders. Ik blijf rondhangen, ik voelde me immers goed, liggen kon altijd nog. Toen kwam hij terug. In zijn trainingspak. Hebben we nog even lekker gebakt. Mooie vent.

Op mijn kamer zijn overigens mijn oorspronkelijke lotgenoten, de figuren met wie ik sinds dag 1 de kamer deelde, beide opgekrast. Jantine vorige week al, en Henk vandaag. Wel jammer want het waren allebei vrolijke, zeer sociale mensen. Die zijn nu lekker vrolijk en sociaal aan het wezen in de buitenlucht.

Op de plek van Jantine ligt nu al een paar dagen een zielig vrouwtje die haar bed nauwelijks uitkomt, kreunt in haar slaap en sinds vanmiddag daar ook een beetje bij is gaan mompelen. Ik hoop op beter gezelschap op de plek van Henk.

Met mij ging het trouwens wel redelijk vandaag, ik was een beetje duf.

Dag 16

Vandaag koortsvrij en ik voelde me redelijk goed, wel nog veel rust nodig. Maar de infectie lijkt overwonnen dus da's weer een puntje voor mij! Yeah!

Vanmiddag brak dan toch het verwachte moment aan: ik zat opeens met mijn bakkenbaarden in mijn hand. Tot nu toe lag ik hier nog gezellig met mijn kuif maar inmiddels heeft een tondeuse daar een eind aan gemaakt. Kaal koppie dus!

In ander nieuws: mijn lief heeft haar pootje gebroken, middenvoetsbeentje. Nu moet ze een paar weken in het gips. Ik vind het echt heel rot voor haar, ze rent al dagelijks van hot naar her en nu moet ze het hinkelend gaan proberen. Zo vervelend dat ik haar niet even kan helpen nu!

Maar ze is een stoere, dat wel. Ik hoop dat ik iets op haar gipsen voet mag schrijven, dan ben ik ook stoer.

PS: Vandaag zijn we halverwege!

Dag 15

Zo, dat was even diep gaan de afgelopen 24 uur maar inmiddels krabbel ik weer op. De koorts is gedaald en bijna weg en ik heb weer een klein beetje gegeten.

Op dit moment krijg ik weer vers bloed dus dat geeft me hopelijk weer een beetje energie.

Het is een ware achtbaan af en toe. Gelukkig proberen ze me hier tijdens de diepe punten met allerhande middeltjes een beetje op de been te houden. Gisteravond mijn eerste shotje morfine gehad. Mmmm dat spul werkt wel. Je ontspant een beetje en er komt een warm dekentje over je heen. Mijn maagkrampen verdwenen naar de achtergrond en ik kon rustig slapen. En als je zo weinig energie hebt als ik deze dagen, dan is een goede nachtrust zo fijn...

Vanavond hopelijk weer lekker slapen en morgen weer een stukje fitter, ik ga ervoor.

Ik blijf heel blij met al jullie reacties!

Dag 14

Afgelopen nacht ben ik ziek geworden. Veel overgeven, koorts. Tja, het gebeurt hier vaker wel dan niet, heeft iets te maken met mensen zonder weerstand... Ik krijg nu antibiotica door het infuus en moet even door een paar dagen ellende. Pfff ben er een slap washandje van...

Dag 13

Vandaag even een baaldag. Ondanks leuk bezoek heb ik me vrijwel de hele dag slap en licht ellendig gevoeld.

Ik ga snel slapen, welterusten!

Dag 12

Ook vandaag gaat het weer okee, wel wat meer geslapen dan gisteren maar een van de oorzaken is een anti-misselijkheidspilletje dat bijklust als slaappil. Bent u nog misselijk geweest? Ik zou het niet weten, ik lag volledig voor pampus. Mooi! (schrijft op: niet misselijk geweest)

Verder wat kleine klachtjes als jeuk, uitslag en sporadische maagkrampen. Zaken die mij bij de koffiehoek in de supermarkt zeker twee uur gespreksstof en de nodige streetcredit zouden opleveren. Maar helaas, ik zit bij de verkeerde A.H., de mijne staat voor Afdeling Hematologie en hier wordt dit soort klein leed opgeschreven in een schriftje en er wordt verder niet op ingegaan.

Er staan weer nieuwe bloedwaardes in de rechterkolom. Leuko's 1.1, hier hebben ze wat dieper in gekeken en hier zitten geen leukemiecellen meer tussen. (voor de kenners: enkel nog wat lymfocyten en wat monocyten). In mijn bloed is de leukemie dus al weg.

But it's all about the beenmerg, baby.

Heeft er iemand nog wat bloed voor mij?

Gemaakt door Doris Bartels

Reacties op de reacties

Behoorlijk veel reacties bevatten een vraag. Hier een willekeurige greep en wat antwoorden.

Is het trouwens geen raar idee, andermans bloed in je?
Er gebeuren hier veel rare dingen. Dingen waar lichamen behoorlijk raar op reageren. Maar andermans bloed ontvangen, daar blijft het lichaam vrij normaal onder. Dus tja, wie ben ik dan, om dat raar te vinden. Wisselen wij mensen niet vaker vloeistoffen uit? Okee, niet in zulke grote hoeveelheden meestal. Maar hoe sta jij dan tegenover het idee van melk drinken?

die moeheid, is dat een soort lazy-sunday-afternoon-gevoel? of is het meer een kutte laat-mij-maar-slapen iets? ik vermoed het laatste.
Ja, zo'n heb-ik-vannacht-weer-in-de-wasdroger-geslapen gevoel ja.

Win jij overigens wel eens met scrabble?
Ik ben de zoon van een legendarisch kampioen, dus ja, ik win wel eens. Maar mijn favoriete scrabblevorm is 'woordenboekvrij', waarbij ieder woord mag, mits grammaticaal correct en indien nodig overtuigend beargumenteerd. De punten raken dan wat op de achtergrond en we vervallen in 'ooh' en 'aah' bij mooie woordvondsten zoals 'Barbiermeter' (instrument dat meet hoeveel kappers er in de omgeving werkzaam zijn, bijv. zeven) of 'Cliticus' (recensent van vrouwelijke geslachtsdelen). Deze twee voorbeelden komen overigens niet van mijn scrabblebord, het had gekund, maar van deze site

Moet je per se water drinken, of mag het iets lekkerders zijn?
Water is best lekker, maar het mag ook iets anders zijn. Ze hebben hier ook diksap, vind je dat misschien lekker?

Is de Chemokat al gearriveerd?
Ja, hij kijkt wat troebel uit zijn ogen en zijn haar valt uit.

Draag je je Placebo-badjas wel eens? En heb je er al reacties op gekregen?
Niks zo leuk als rondlopen in mijn badjas waar in grote gouden letters 'placebo' op staat geschreven en iedere dokter en verpleger toe te fluisteren... 'ik heb jullie heus wel door'

Bloedwaardes

Voor de geïnteresseerden en kenners onder ons, leukemie in cijfers.

Bloed bestaat voor 55% uit plasma en 45% uit bloedcellen. De bloedcellen bestaan globaal uit drie categoriën.

1. Erytrocyten (Rode bloedcellen), zij binden zich aan Hemoglobine (HB) en zorgen zo voor het zuurstoftransport
2. Leukocyten (Witte bloedcellen), zij vormen je immuunsysteem
3. Trombocyten (Bloedplaatjes), zij zorgen voor bloedstolling

Bij leukemie maakt het beenmerg veel te veel witte bloedcellen aan, die ook nog eens niet goed werken. Daarbij verdringen ze de overige cellen.

Normale waardes (voor mannen) zijn:

Hb : 8.7 - 11.0
Leuko's : 4.0 - 10.0
Trombo's : 150 - 400

'Gewoon voor de leuk' zal ik in de rechterkolom mijn bloedwaardes publiceren, dan kan je zien hoe leukemie 'er uit ziet' en hoe het bij mij verloopt.

Goed om te weten, bij Hb < 6.0 geven ze hier een bloedtransfusie (verse erytrocyten), bij Trombo's < 10 geven ze hier een bloedplaatjestransfusie.

Dag 11

Dag 11, dag 11, en mijn bloed dat daalt vanzelf!!

Vandaag dag 11 dus en het is een hele goede dag geweest. Ik voelde me de hele dag goed, heb ook voor het eerst weer enigszins behoorlijk gegeten. Ik ben al bijna vijf kilo kwijt sinds mijn aankomst hier, dus er mag wel weer eens wat bij.

Velen vragen mij wat er nu gaat gebeuren. Het volgende:

Eerst gaan we "op naar de dip". Mijn beenmerg staat nu even helemaal stil qua aanmaak en veel bloedcellen sterven af - ook de foute cellen die de leukemie veroorzaken. Mijn bloedwaardes gaan de komende dagen dus superlaag zijn. Ze geven me af en toe wat bloed of bloedplaatjes bij om me het leven niet onmogelijk te maken. Dan wordt mijn beenmerg vanzelf weer wakker en gaat het weer cellen aanmaken - hopelijk alleen weer goede, zoals het hoort. Mijn waardes gaan weer stijgen en zodra ze een acceptabel niveau hebben bereikt, én ik ondertussen geen infecties oploop, mag ik naar huis. Wanneer dat precies gaat zijn weten we niet. Kan snel gaan, kan even duren.

Hoe dan ook, of ik dan nog hier lig of thuis ben, op dag 23 wordt er in mijn beenmerg gekeken. De uitslag daarvan komt op dag 30. Als die vervolgens helemaal 'schoon' blijkt te zijn, is de leukemie voor nu bedwongen. Zien ze toch nog restjes dan volgt snel (vrijwel meteen) een tweede chemokuur hier in het VU.

Nadat ik 'schoon' ben verklaard gaan we kijken naar een datum voor een stamceltransplantatie in R'dam. Dit om te voorkomen dat de leukemie in de toekomst toch weer terugkomt. Over het traject R'dam en of er al een donor is heb ik nu nog geen nieuws.

Dag 10

Wat spinazie voor popeye doet, dat doen 3 zakjes bloed voor mij. Ik kan er niet helemaal voor instaan of ik hier mee stoppen wil, als ik uit het ziekenhuis kom. Toch snap ik iets niet, hoe krijgt die Popeye het voor elkaar, als hij zich slapjes voelt knijpt hij alsnog met één hand een blikje spinazie leeg. Als ik mij slapjes voel, zoals vanochtend, dan krijg ik nauwelijks een kuipje boter open.

Ik vind jullie reacties nog steeds erg leuk, blijf terugschrijven!

Dag 9

Gisteren maakte een algehele misère mij het bloggen onmogelijk. Even een dip dus, maar vandaag zit ik vol in de revanche en gaat het alweer een stukje beter.

Laatste dag chemo! Morgen wordt mijn infuus losgekoppeld, mits ik beloof 2 liter water per dag te drinken. Dat ga ik zeker pogen.

Mijn bloedwaardes kelderen nog steeds, een teken dat de chemo goed aanslaat!

Milan in de VS: trompetdocent

Tijdens mijn verblijf in San francisco heb ik me ontpopt als trompetdocent. Ik had een student en zijn naam was Damo. Een glaskunstenaar, hondenuitlater en bovenal ille edoch rare kerel.

Oefenen doet men in een park. Waarom? Gewoon. Hostels oefenen minder lekker.

Zo speelde ik in San Francisco in het Buena Vista Park en aldaar kwam ik in aanraking met Damo. Hij hoorde me spelen, ik zag hem met zijn honden, en we wisten het meteen, ik zijn docent, hij mn leerling.


En zo geschiedde, ik werd zijn trompetdocent, al speelde Damo Cornet.

Ik leerde hem de beginselen van het trompetspel op exotische locaties en ongewone tijdstippen. Veelal 's nachts gaf ik hem les. Vaak in parken en op daken, maar ook op Bergen met uitzicht op zee, of op rotsblokken aan de kust, of in loges van appartementencomplexen.


Het was een prachtige ervaring, al kon de omgeving en het plaatselijke gezag dit niet altijd waarderen. Zo werden we tweemaal uit het park gestuurd, waarvan eenmaal met zoeklicht en autoritair gekrakeel.

Huisbazen toonden zicht licht ontvlambaar en eenmaal werd ik zelfs bijna geraakt door een lege glazen fles.

Goed ...

Het doceren is een hard bestaan. Toch heb ik ervan genoten.

milan.

Dag 7

Mijn maag rommelt en knort zo hard dat ik hoop dat mijn kamergenoten er geen last van hebben. Vandaag wat meer moeite gehad met alles, de versbloedkick is uitgewerkt helaas. Oh, de vampier met zijn immer terugkerende zucht naar bloed, opeens begrijp ik zijn pijn.

Nog 2 dagen chemo.

Dag 6

Best een goede dag gehad vandaag. Veel uit bed geweest en ik voelde me meestal lekker.

Gisteren heb ik 3 zakjes bloed gekregen. Wie het gegeven heeft moet zich kiplekker hebben gevoeld. Ik knapte er in ieder geval enorm van op. Door de chemo gaan je bloedwaardes naar beneden, je krijgt o.a. een soort bloedarmoede en daar word je moe van. Als je dan opeens vers bloed erbij krijgt dan geeft dat een kick van jewelste. Ik voelde me opeens reuze energiek en lekker. Je bloed transporteert weer meer ijzer en zuurstof en je hart hoeft daardoor minder hard te werken. Wat een verschil zeg.

Het gaat nu dus vrij goed maar dit betekent niet dat dit zeker zo zal blijven. Mijn maag-darmkanaal gaat van binnen kapot gaan (chemo tast al je sneldelende cellen aan) en dat gaat last geven. Verder loop ik de komende tijd het risico op infecties. Hoeft niet te gebeuren, kan wel, als het gebeurt krijg ik koorts en ben ik waarschijnlijk een paar dagen goed ziek. We zullen zien.

Dag 5

Het grote gevecht is begonnen. Sinds gisteren merk ik de effecten van de chemo en die zijn bij tijd en wijle niet mis. Je voelt niet alleen dat je leeft maar ook hoe je leeft. Sommige processen worden akelig duidelijk: als je spijsvertering goed werkt, wees er blij mee!

Het zijn enerverende dagen maar het gaat best goed tot nu toe. Ik heb wel momenten dat het even zwaar is maar ook momenten dat ik me fitter voel, dat ik over de afdeling stiefel of een leuk gesprek met iemand voer. Vandaag kreeg ik de eerste bloeduitslagen die lieten zien dat de chemo lijkt aan te slaan. Een heerlijke opsteker mag ik wel zeggen, het is fijn om te weten dat het allemaal ergens goed voor is.

Morgen ben ik al op de helft van mijn chemokuur. Mooi!

Ik lees trouwens alle reacties en e-mails met veel plezier. Ik heb helaas niet altijd de puf om te reageren. Maar ik geniet van het lezen!

Illusie

Dag 3

Vandaag is de chemo begonnen. Behalve dat er een infuus bij me is aangesloten betekent dat verder niet zoveel.. Verder ben ik door mijn moeder ingemaakt met Scrabble en heb ik Jaap alle hoeken laten zien van de flipperkast die hier op de gang staat.

Klinkt bijna gezellig he?

Dag 2

Om te zeggen dat ik een beetje moet wennen is een grof understatement. Om de haverklap controles, cocktails van pillen, met z'n drieën op een kamer, een ander bed (zonder mijn geliefde bijslaap), andere etenstijden, etc...

Maar toch gaat het wel goed hier. De verplegers en dokters zijn echt ongelooflijk aardig, hebben de tijd voor je, houden je echt in de gaten. Een heel fijn gevoel. Mijn kamergenoten zijn zeer sociaal én beschikken over een gevoel voor humor dus dat is ook mazzelen. Zo waarschuwde de ene me vanochtend dat de 'witte wolk' langs zou komen. Dat bleek een stoet aan artsen en co-assistenten te zijn waar je u tegen zegt. Inderdaad een witte wolk aan mensen om je bed die vragen hoe het met je gaat. En je weet dat je je bij deze lui er niet van af gaat kunnen maken met een simpel 'goed, met jullie'? Ze hebben stuk voor stuk jaren gestudeerd en willen dus geen éénlettergrepige antwoorden. Indrukwekkend.

De afdeling waar ik lig is op zichzelf geïsoleerd te noemen. De luchtdruk is hier wat hoger en er is een sluis waardoor je naar binnen komt (en waarin je je handen dient te wassen met alcohol). De lucht wordt gefilterd en zo is het dus niet nodig om iedereen in een apart kamertje op te sluiten. Vandaar dat ik met twee anderen op een kamer lig en ook rond mag lopen.

Wij krijgen hier als eerste het eten, rechtstreeks uit de keuken, zodat het goed vers is. Zelf meegebracht eten mag in de meeste gevallen ook, mits het ook weer heel vers is. Verder kunnen er geen ramen open en zijn bloemen verboden. Dit alles om de kans op infectie met schimmels en andere nare beestjes klein te houden.

De grootse complicatie-veroorzakers zijn echter de bacteriën en schimmels die je van jezelf bij je draagt. Een immuunsysteem is echt een fenomenaal iets, als je het tijdelijk moet missen realiseer je je pas waar het je allemaal tegen beschermt.

Maar goed, we lopen hier dus niet voortdurend met mondkapjes op en gezond bezoek mag mij ook gewoon aanraken.

Over bezoek gesproken, de bezoekuren zijn hier dagelijks van 11.00 tot 13.00 en van 16.00 tot 19.30. Als je wilt langskomen, wat ik leuk vind, stuur me dan een smsje met de tijd/datum waar je aan zit te denken. Binkie of ikzelf komen dan even bij je terug of het kan, of om een ander moment voor te stellen.

Tot zover, morgen begint de chemo. Ik zou er de eerste dagen nog niet teveel van moeten merken, maar dat zien we vanzelf wel.

Dag 1, vervolg

Zo, daar zitten we dan! Waar zit ik? Hier:

Vu Ziekenhuis
Afdeling 3B (Hematologie)
Kamer 14

Ik mag van mijn kamer af (mits ik zin heb) en ik mag ook bezoek ontvangen (mits gezond). Mijn telefoon doet het gewoon dus telefoontjes of smsjes komen aan.

Woensdag begint mijn chemokuur. Die duurt zeven dagen. Daarna komt 'De Dip'. Dat betekent dat mijn leukocyten, bloedplaatjes en rode bloedcellen richting het nulpunt duiken. Wees niet bang, ze staan met vers bloed klaar. Daarna komen die cellen allemaal weer langzaam terug en op dag 21 kijken ze of de leukemie verdwenen is. Daar is overigens een grote kans op.

Woensdag is dus pas de echte 'dag 1'.

Tot zover, het was een drukke dag, ik ga even een dutje doen!

Dag 1

Zo, zometeen vertrek ik naar het VU ziekenhuis. Het klinkt misschien gek maar ik heb er zowaar zin in. De laatste dagen ben ik me in versneld tempo zieker en slapper gaan voelen, en nu denk ik: Ik wil beter worden! Laat maar komen!

Ik zal vanavond hier vermelden hoe ik de komende tijd te bereiken ben en wat er gaat gebeuren.

Bedankt voor al jullie steunbetuigingen!

Het gaat gebeuren

Vandaag langs het ziekenhuis gegaan voor wat pijnklachten. Mijn bloedwaardes bleken helaas allesbehalve ok, wat betekent dat het nu toch echt snel gaat gebeuren.

Aanstaande maandag word ik in de VU opgenomen en ik neem aan dat ze binnen een paar dagen met mijn eerste chemokuur gaan beginnen. Ik hoor maandag meer over de precieze plannen.

Of ze in Rotterdam inmiddels al een donor op het oog hebben weet ik nog niet. Hoor ik vast gauw, maar het doet nu verder even niet ter zake... De leukemie moet nu bestreden worden, het is niet anders.

Sodeju, ik wist dat het binnenkort eens moest gaan beginnen, maar het valt toch nog allemaal even rauw op m´n dak...

Why a fifth of all americans can't locate the US on a map

Miss South Carolina provides the answer!

We feel bluegrass

Ik las vorige week een artikel over Lowlands, waar ik wel graag geweest was dit jaar. Daarin werd gerept van een bluegrass band die de hele tent aan het stomen had gezet. Verder stond er: "De Chatham County Line speelt de komende dagen nog drie keer in Nederland, ga ze zien als je in de buurt bent!"

Zo geschiede. Onder een brug aan een Rotterdamse kade, waar zich een donker zaaltje gevestigd had, waren wij afgelopen donderdag met z'n vijven getuige van iets wat enkel valt samen te vatten als een bluegrassspektakel.

Wat vooral zo gaaf was is dat ze één microfoon met z'n allen delen. Hierdoor wordt er voortdurend bewogen, afhankelijk van welke geluidsmix ze op dat moment willen. Geen geluidsman nodig dus, ze doen het zelf wel.

Klik hier voor hun optreden op Lowlands.

America to the Rescue

Kijkt iemand wel eens naar de Daily Show? Deze is echt prachtig!

Wat er komen gaat...

Het gaat eigenlijk prima momenteel, even geen dokters bezoeken en een beetje aan het werk... Volgende week woensdag ga ik er weer langs en hoor ik of ze al een stamceldonor gevonden hebben.

Milan in de VS: Denver, Vancouver en nu San Francisco

Wat hebben deze steden gemeen?

Eigenlijk niets.

Denver is een uit de klauwen gegroeide provinciestad, waar op het hostel na weinig interessants te beleven viel. In het hostel waar ik verbleef kwam ik de keerzijde van de Amerikaanse samenleving tegen. Een Ex-drugsverslaafde die zijn leven weer enige zingeving wilde geven na een lange periode van veel harddrugs en de bijbehorende ellende. Een kamergenoot die werkte in een garage om auto's naar zijn plek te rijden. Hij was daarmee echter tijdelijk gestopt om enige maanden bij zn zus te verblijven. Om toch enige inkomsten te hebben had hij zn kamer verhuurd aan een vriend. Toen hij echter terugkwam bleek deze vriend zijn appartement en de daarbij behorende bezittingen in ene te hebben 'overgenomen' en was hij van het ene op het andere moment dakloos.

Vancouver en Vancouver Island zijn qua natuur en klein stukje paradijs op aarde. Daarbij zijn de mensen ook nog eens heel hartelijk en gastvrij waardoor ik me daar enorm heb vermaakt. Men houdt er veel van de natuur en sport, zodoende ben ik veel wezen hiken (beklimmen van rotsachtige bergen) en discgolfen (frisbeevariant van golf dat wordt gespeeld in het bos). Daarnaast jamt men er graag waardoor ik voor het eerst veel gemusiceerd heb met andere muzikanten. Tot slot heft men er graag veel belasting op sigarretten, waardoor ik diep in de buidel heb moeten tasten voor een enkele 'package of gold'.

San Francisco ziet er prachtig uit, maar daarover kan ik op het moment nog weinig vertellen, omdat ik er pas net ben gearriveerd.

groetjes milan

Foto's

Met heel veel dank aan Ernestien: Foto's van het grote feest!

Door op de diashow te klikken kom je op een pagina waar je alle foto's apart kunt bekijken en downloaden

De LPF rolde er op los

Op NU.nl lees ik over het eerste kabinet Balkenende:

"Die samenwerking duurde slechts iets meer dan tachtig dagen, omdat de LPF'ers binnen de Tweede Kamerfractie en in het kabinet vanaf het begin rollend over straat gingen."

Zouden ze bedoelen, per auto, of moeten we meer denken aan een soort van koprollende manier van voortbewegen? Of waren ze voortdurend uit op andermans portefeuilles?

Altijd goed op de bordjes letten

Milan in de VS: Harry White

De Greyhoundbus.

Het is met afstand de goedkoopste optie om je te vervoeren van Oost naar West. Voor 119 dollar (zo'n 95 euro) reis je van New York naar Vancouver. Het duurt danwel veel langer maar is dan ook veel goedkoper dan vliegtuig of trein.

Ikzelf zit nu in Denver en ben halverwege mijn trip. Reizen met de Greyhound bus heeft zich tot op heden aan mij voorgedaan als een waar avontuur waar je de meest exotische types tegenkomt. Dit is voor de gemiddelde reiziger in de VS niets nieuws. Ik zal hier verder dan ook niet over uitwijden. Wel wil ik het verhaal vertellen van onze Afro-Amerikaan Harry White, een lieve, ietwat kneuterige en knullige chauffeur van de Greyhound Bus.

Onze Harry was al jaren in trouwe dienst van de Greyhound. Hij was braaf en nauwgezet. Deed zijn uiterste best voor reiziger en bedrijf. Hij stond altijd voor hen klaar, op welk moment dan ook.

Ook toen het om 12 uur 's nachts duidelijk was dat in Pittsburg teveel mensen wilden afreizen naar Chicago, stond Harry klaar voor de Greyhound. Zijn chef vroeg vriendelijk edoch bevelend of hij een deel van deze reizigers wilden meenemen op zijn bustocht naar Indianapolis. En gezagsgetrouw als Harry was stemde hij in en nam de reizigers mee.

De bus was compleet gevuld. De menselijk aroma's vulden de bus en maakten het de passagiers suf en moe. Ook Harry liet dit niet onberoerd. Met moeite hield hij zich staande en lukte het hem zijn ogen wagenwijd open te houden.

Tot aan Columbus ging als in orde. Toen hij Columbus verliet sloeg het noodlot echter toe. Nadat Harry de snelweg op was gereden en de wagen had plaatst op een schaarsgevuld weg, ging de motor haperen. Enige momenten later viel de motor volledig uit en kon Harry nets anders doen dan de wagen vlakvoor een afslag tot stilstand brengen. Aan beide zijden zoefden auto's en trucks als onhelspellende wespen langs de bus. Onze Harry liet zich hierdoor niet van de wijs brengen en sprak de reizigers geruststellend toe.
Ondanks de moeilijke situatie bleef Harry scherp en handelde adequaat. Hij maakte snel contact met de Greyhound en zorgde ervoor dat binnen enkele ogenblikken dat hij en zijn reizigers uit hun noordlot verlost werden. Een nieuwe bus pikten hen op en bracht hen weer naar Columbus.

Het was blijkbaar niet zijn dag. Dit had hij nog nooit meegemaakt. De greyhoundbussen waren toch gedegen en van goede kwalitiet, zo was hem zo vaak verteld? Lag het dan aan onze Harry? Nee, hij had naar beste vermogens gehandeld ondanks de moeilijke omstandigheden in de bus. Of toch wel? Had hij gefaald en niet goed opgelet? Had hij dit kunnen ondervangen en had hij de slechte staat van de motor volledig over het hoofd gezien? Wat zou zijn baas hiervan denken? Hij hem dit zeker niet in dank afnemen.

Godzijdank kon Harry, met enkele uren vertraging, in nieuwe bus zijn route vervolgen naar Indianapolis. Het ongeval was hem echter niet in de koude kleren gaan zitten. Zijn fysieke en mentale staat was hier zichtbaar door aangedaan. Toch hield Harry zijn rug recht. Hij moest en zou zijn passagiers veilig brengen naar Indianapolis.

Terwijl de dag langzaam zijn ogen ontsloot waren de passagiers inmiddels verzonken in een diepe slaap. Ook Harry was moe. Hij wilde het liefst aankruipen tegen zijn heerlijke vrouw Cathrina. Langszaam droomde hij van haar prachtige verschijning en zag hen samen dartelen over de schoonste velden van het land. Schone vlinders fladderden door de lucht en lieve schaapjes huppelden vrolijk door de wei terwijl zij genoegzaam elkaar knuffelden en kusten.

Harry leek weg te drijven in schone gedachten. Deze werden abrupt onderbroken toen hij vanuit het niets een gapend groot gat in de weg voor zich zag. Verbaasd door deze ongewoon slechte staat van het wegdek besloot hij uit wijken naar de meest linker weghelft. Toen hoorde hij vanuit de bus luid geschreeuw voelde dat zijn bus een andere wagen raakte. Volkomen van slag zette hij de bus in de Middenberm en stapte hij uit. Hij slaakte een diepe zucht en keek naar de staat van de wagen ...

Wat volgde was een urenlang onderhoud met politie, een moeizaame reparatie van de lichtgeraakte bus; het besef dat hij een essentiele afslag naar Indianapolis had gemist; een volledige black-out waardoor hij niet of nauwelijk de weg terug kon vinden naar het nabij gelegen buststation in Dayton; en uiteindelijk de bittere pil dat hij aldaar zijn werkzaamheden aan een andere chauffeur moest overdragen.

Volkomen aangedaan werd hij door een college vervoerd naar Indianapolis.

Revive the Five

Daar zijn ze dan! Alle nummers van het optreden van Revive the Five, nu te downloaden. Met dank aan de gezamenlijke inspanningen van Sven, Exvee en Lodie.

Ik hoop dat jullie geen moeite hebben met een beetje galmende opnames. Herinner je je die grote tent nog? Nou, de unieke akoestiek is bewaard gebleven, luister zelf maar.

Belangrijke opmerking: De MP3's staan op een server die niet heel veel dataverkeer per maand toestaat. Download de liedjes dan ook eerst naar je computer en luister ze daarna pas af.


Dit doe je door met je rechtermuisknop op het liedje te klikken en dan te kiezen voor "Opslaan als / Save as / Save link as" of iets wat daar op lijkt.

Revive the Five - Live @ Nomadome (30-06-2007)

1. Intro
2. The Best Imitation Of Myself
3. Where's Summer B?
4. Philosophy
5. Don't Change Your Plans
6. She Don't Use Jelly
7. The Last Polka
8. One Angry Dwarf And 200 Solemn Faces
9. Bitches Ain't Shit
10. Army
11. Underground

Milan in de VS: Don Pedro en de heldhaftige kakkerlakken

Don Pedro was een bevlogen man.

Don Pedro had visie.

Don Pedro durfde zijn kop boven het maisveld uit te steken.

Don Pedro was overal geweest, had alles meegemaakt en had iedereen gezien.

En toch was Don Pedro maar een kroegbas van een vervallen bar in een minder gedeelte van Brooklyn New York.

Maar Don Pedro had grootse plannen. Dit moest een ontmoetingsplek worden van diverse culturen, volken en stijlen. Dit moest een plek worden waar huidskleur, leeftijd en achtergrond er niet toe deden.

Wat centraal zou staan op deze plek was het bindmiddel gezelligheid en verbroedering.

En dat was de grootste kracht van Don Pedro, mensen bij elkaar brengen en verbroederen, zo verkondigde hij stellig. Don Pedro kon grenzen en barrieres vervagen als sneeuw voor de zon. Een Duitser laten dansen met een jood, een blanke laten pilsen met een neger, en een chinees en een latino laten filosoferen over het leven.

Toen ik aankwam in Don Pedro Bar/Restaurant was ik nog onbekend met deze magische krachten van Don Pedro. Hier zou echter snel verandering in komen.

Ik had mijn oog laten vallen op een klein bericht in de Time Out (het uitgaansmagazine van New York). Het ging om een avond van nu-wave, alternatieve electronica en duistere post-punk. De locatie was Don Pedro Bar/Restaurant en was gesitueerd aan de rand van het hipster gedeelte van Brooklyn, Williamsburg. Daar ik dit gedeelte van Brooklyn nog niet had gezien, besloot ik hier heen te gaan. De omschrijving klonk spannend genoeg om een interessante avond tegemoet te gaan.

Aldaar aangekomen, werd mijn zicht gevuld met halfgare banken, duister licht en heldhaftige kakkerlakken die de in verval geraakte wanden trotseerden. Achter de bar stond Don Pedro, ietwat kwaad en luidruchtig te praten door zijn mobiel. Ik bestelde een biertje.

Als eenzame bezoeker van een bar is de eenvoudigste wijze van contact een korte babbel met de barman. Daar ik niet in grootse doen was deed ik dit dus ook maar. Wat volgde was een gebruikelijke woordenwisseling tussen mij en de gemiddelde New Yorker/Amerikaan/Buitenlander. Zodra je zegt dat je uit Amsterdam komt zullen ze je met een brede glimlach verkondigen dat ze graag naar Amsterdam naar willen, en zullen dan zonder blikken of blozen onze twee belangrijkste toeristisch attracties aanprijzen, de hoeren en het wiet.

Ik zette het op een zuipen. Terwijl de nacht zijn intrede deed en het bier zijn weg vond naar mijn maag, bleek ik beland in een van de merkwaardigste kroegen waar ik ooit was geweest. Achter in de bar, speelden de meest alternatieve rockbands die ik ooit had gehoord. Onwaarschijnlijke muzikale windstreken werden aangedaan waar zelden een luisteraar was geweest. Het publiek zelf was minstens even artistiek en cultureel-avantgardistisch als de muziek zelf, en presenteerde zich aan de bands als ware lotgenoten.
Voorin de bar waren inmiddels enkele college en high school meiden binnengedruppeld. De meiden voldeden perfect aan het beeld dat zo veelvuldig wordt getoond in de Amerikaanse Collegeseries. De meiden waren sexy en uitdagend volgens Amerikaans voorschrift inclusief dat 'pimpness' dat tegenwoordig zo eigen is aan dit schoonheidsideaal. Onze Don Pedro en zijn amigo toonden zich ware mannen en gaven hen met gulzige blikken de ene shooter na de andere.

Ik kon mn ogen nauwelijks geloven, daar beide groepen zich schijnbaar moeiteloos en ongestoord staande hielden in de bar. Ondertussen marcheerden de kakkerlakken stoer en vastberaden door de bar en bewaarden daarmee haast onopgemerkt de vrede tussen beide uitersten.

Ik werd dronken. Ik wilde en kon niet kiezen en raakte met beide scenes aan de praat. Enige momenten later volgde ik het voorbeeld van een van de collegemeiden en lag ik met mijn rug op de bar. Voor ik het wist werd mijn, met de tequilla gevulde navel leeggeslurpt door zowel college-girls als de hipsters. In een ooghoek zag ik de brede en genoegzame glimlach van Don Pedro, alsof hij dit zag aankomen en wist dat dit zou gebeuren. Ik voelde de magie, wat Don Pedro enige tijd daarna aan mij met de nodige trots zou verkondigen als zijn grootste talent.

http://www.donpedro.us/

Tip van de dag

Het maakt niet uit in welke omstandigheden je je bevindt, gebruik nooit tegelijkertijd een slaappil en een laxeermiddel.

(Uit: Pearls of Wisdom, "Fourteen Things That Took Me Over 50 Years To Learn"- by Dave Barry)

Opsteker

De dokter vertelde me vandaag dat mijn hart klopt als dat van een jonge hond. Kijk, dat soort nieuws hoor ik nou graag!

Stamcellen doneren

[UPDATE 15.08] De stand staat nu op 6 donors! (allen vrouw)

[13.08] Tot nu toe hebben drie van mijn vrienden zich opgegeven als stamceldonor. Best wel bijzonder, je bent als je wordt opgeroepen te doneren toch even uit de running en je geeft stamcellen aan een totaal vreemde - de kans dat je ze aan mij geeft is zeer klein. Alle drie zijn overigens vrouw. Michel Houellebecq schrijft in Elementaire Deeltjes dat als altruïsme al bestaat, alleen een vrouw er toe in staat is. Ik denk niet dat het waar is maar het citaat kwam wel even bij me op - dat heb ik wel met meer van Houellebecq.

Ik vind die vrouwen dus stoer, en lief. Iedereen die zich niet heeft opgegeven als stamceldonor, dit betekent niet dat jullie niet stoer en lief zijn. Er zijn meerdere wegen naar stoer- en liefheid. Je kunt beginnen met een reactie achter te laten op mijn weblog. Best een beetje stoer, zomaar iets op het internet kalken.

Maar, hierbij dus wel hulde voor 'de drie vrouwen'. Of zijn er nog meer mensen die zich hebben opgegeven of zich gaan opgegeven?

Doe je wel even het licht uit als je slapen gaat

Wat er komen gaat...

¡Los medicos zijn eruit! Rotterdam luistert naar de VU en de zoektocht naar een stamceldonor is vorige week begonnen. Dit betekent dat het balletje nu eindelijk rolt, binnen een paar weken moet er meer duidelijkheid zijn of er een donor is en per wanneer dan. En zodra dat duidelijk is gaan we beginnen met de eerste chemokuur in de VU.

Alhoewel het natuurlijk geen feest gaat worden ben ik toch opgelucht dat er voor de in mijn ogen meest verstandige tactiek is gekozen. Ik ben erg blij met de VU in deze.

Met mijn gezondheid gaat het redelijk goed, ik ben reeds 4 keer op de parade geweest dus ziek kan je me niet noemen. Wel heb ik af en toe een mindere dag, dan voel ik me slap. Ook heb ik minder eetlust en blijven diverse gewrichten bij vlagen pijn doen.

Maar over het algemeen gaat het OK, ik hou het nog wel even vol tot de behandelingen beginnen, sterker nog, ik ga de komende weken weer lesgeven en spelen! Ik ga toch niet de hele tijd op mijn krent zitten, kom op zeg!!

Klusjes

Binkie houdt wel van klussen, het moge inmiddels bekend zijn. Meestal gaat ze haar eigen gang en kom ik opeens tot de conclusie dat we een nieuwe kast hebben. Onlangs werd ik echter van te voren ingelicht. Er kwam een 'groot klusje' aan, iets met de gevel, en ze zou er wat speciaal gereedschap voor moeten huren.

Vanochtend ging ze het gereedschap halen. Kreeg ik even later de politie aan de deur, mijn vriendin blokkeerde het verkeer met een voertuig waarvoor ze geen vergunning had.

Ik nam mijn camera mee.

Tja, meneer agent, maak daar maar eens rechtsomkeert mee...

Hubble Deep Field

Ik fotografeer wel eens, maar een sluitertijd van 10 dagen heb ik nog nooit geprobeerd.

De Hubble Ruimtetelescoop wel. In 1995 zetten ze hem 10 dagen op een 'donker stukje' van de ruimte, waarna er meer dan 100 sterrenstelsels tevoorschijn kwamen. Geen sterren dus, maar hele stelsels, met daarin weer miljarden sterren. Het project heet "Hubble Deep Field" en het volgende filmpje gaat daarover.

Hubble zelf was overigens een sportieve knaap die graag eens door een telescoopje keek en net zo makkelijk concludeerde dat er sterrenstelsels buiten de melkweg zijn (hij was de eerste) als dat hij een rondje om het planetarium rende (ook daar was nog niemand eerder op gekomen).

The Inner Life of a Cell

Op Harvard College hebben ze een mooi filmpje gemaakt waarin je ziet wat er allemaal gebeurt in je lijf. Zie hieronder! Wauw!

Als je wilt weten wat je nou eigenlijk allemaal ziet, klik dan hier

Milan in de VS: de brandweer

New York is een gekke stad

Zo ging ik afgelopen vrijdag naar de shitti shitti jamband, een vrijetijdsbezigheid van de gitarist en bassist van John Scofield. De line up klonk veelbelovend van deze band en Elien en Ik hadden er zin in.

Na anderhalf uur te hebben gebivakkeerd in de New Yorkse Metro, waar we erachter kwamen dat het luchtverversingssysteem van dit metronetwerk niet het beste is ter wereld (je hebt er namelijk geen), kwamen we aan in 'Club Midway', de plek waar de band zijn opwachting zou maken. De entree van de bar was veelbelovend, we werden welkom geheten met een prachtig interieur, coole en hippe funkmuziek en een aantal vrolijke ietwat gare dertigers die zich al dansend vermaakten.

Van een band was echter geen teken.

Dat bleek ook zo niet gek want er was nog een vertrek beneden.

Aldaar aangekomen zagen we een band in opbouw. Dit duurde nogal lang. Niet echt leuk om naar te kijken moet ik zeggen. Ik kan het ook niemand aanraden daar eens even voor te gaan zitten. Of er een kaartje voor te kopen. Je komt er bekaait van af.

Maar goed, na verloop van tijd begon dan toch einelijk de band te spelen. Het probleem met de shitti shitti jamband is dat het louter en alleen bestaat uit zogenaamde sessiemuzikanten, die weinig kaas hebben gegeten van enige vorm van presentatie danwel contact met het publiek. De bassist nam het woord, het was echter volstrekt onduidelijk tegen wie hij aan het praten was. Was het tegen ons, het hooggeeerde publiek, of toch tegen die paal, links van hem?

De muziek was goed. Al vond ik de toegevoegde electronica ietwat smakeloos (soms werden technobeats gecombineerd met gladde funky gitaarslagjes). De gitarist sprong er wat mij betreft uit. Hij maakte wel erg goed gebruik van het geluidarsenaal dat hij had meegenomen.

Na drie nummers hield de band ermee op, maar na een 'short break' zouden ze weer beginnen. Nou mooi was dat. Eerst driekwartier een opbouwende band aanschouwen en vervolgens heb je er na drie nummers geen zin meer in. Als die break maar 'short' was ...

Nou niets bleek minder waar. Na 30 minuten was de band in geen velden of wegen te bekennen.

Onze aandacht had zich inmiddels verlegt naar een meisje in de hoek van de zaal. Zij zat voorovergebogen en staarde ietwat levenloos naar de grond. Een nauwkeurige observatie leerde dat zij net had overgegeven en volledig buitenwesten haar hoofd op haar armen en bovenbenen had geplaatst.

Het gekke was dat niemand hier ook maar enigzins aandacht aan schonk. Ze waren veel meer bezig met zichzelf. Zo was een fotomodel met een volgepoederde neus ietwat apatisch aan het bewegen op de muziek. Een andere vrouw stond op haar handen en haar benen volledig gespreid, zodat wij getuige waren van een beaver-shot (al moet opgemerkt worden dat zij haar hotpants nog aan had).

Wij besloten toch maar naar het meisje in de hoek te gaan om te kijken hoe het met haar ging. Toen bleek dat zij tot weinig of niets in staat was, schoten wij het barpersoneel aan. Een grote vent ging zich om haar bekommeren. Deze man leek daadkrachtig. Hij pakte ijskontjes en plaatste deze ferm en krachtig in haar nek en op haar hoofd. Tegelijktijd blafte hij haar toe en maande haar weer bezinne te komen. De kots werd ondertussen 'professioneel' onder de voorovergebukte dame weggehaald met een natte vaatdoek. Nadat de kots ook maar enigzins wegleek werd dit schoonmaakproces abrupt beeindigt.

De 'forse' kerel waagde nog enkele pogingen om de dame tot leven te wekken. Hij schudde haar stevig heen en weer en schreeuwde wat. Toen hij zag dat zij weer enige tekenen van leven vertoonde verliet hij haar weer.

Na een paar minuten lag zij er weer even laveloos bij als daarvoor. Wij gingen toen maar over tot actie. Als mensen onwel zijn is het fijn als te ergens languit en rustig kunnen liggen. Daarnaast is het fijn als ze niet toegeblaft worden maar dat hen rustig wordt het gevraagd hoe het met hen gaat.

Hierop besloten we het lamme kind maar naar boven te dragen. Ik vroeg een andere man (die haar zelfs bleek te kennen) of hij me even kon helpen om haar naar boven te dragen. En zo geschiedde.

Boven legden we haar languit op een bank en vroegen we of ze drugs had gebruikt. Het bleek slechts om drank en een wietjoint te gaan. Ze was dus out gegaan. No big deal. Een goed stukje slapen en alles zou wel weer oke gaan.

Het barpersoneel was ondertussen gaan bellen. Het was hen niet ontgaan dat wij het meisje naar boven hadden gedragen. Zij moesten toen wel gaan bellen. Maar naar wie? Een dokter, moeilijk te bereiken rond dit tijdstip? Het ziekenhuis danwel een een ambulance, maar was het meisje wel verzekerd? Of toch gewoon de overheid in de meeste algemene zin van het woord, de politie, de reinigdienst of de brandweer? Zij zouden wellicht raad weten met dit geval.

Op het moment dat wij naar buiten gingen, en genoeg kregen van dit nogal absurde gebeuren, arriveerde met luide sirens een enorme brandweerwagen. In alle hevigheid stopte de wagen voor de club en zagen wij een volledig uitgedoste brandweer ietwat onzeker de tent binnenstormen. De forse kerel begeleidde de brandweer snel en adequaat naar de plek des onheils ...

milan