De LPF rolde er op los

Op NU.nl lees ik over het eerste kabinet Balkenende:

"Die samenwerking duurde slechts iets meer dan tachtig dagen, omdat de LPF'ers binnen de Tweede Kamerfractie en in het kabinet vanaf het begin rollend over straat gingen."

Zouden ze bedoelen, per auto, of moeten we meer denken aan een soort van koprollende manier van voortbewegen? Of waren ze voortdurend uit op andermans portefeuilles?

Altijd goed op de bordjes letten

Milan in de VS: Harry White

De Greyhoundbus.

Het is met afstand de goedkoopste optie om je te vervoeren van Oost naar West. Voor 119 dollar (zo'n 95 euro) reis je van New York naar Vancouver. Het duurt danwel veel langer maar is dan ook veel goedkoper dan vliegtuig of trein.

Ikzelf zit nu in Denver en ben halverwege mijn trip. Reizen met de Greyhound bus heeft zich tot op heden aan mij voorgedaan als een waar avontuur waar je de meest exotische types tegenkomt. Dit is voor de gemiddelde reiziger in de VS niets nieuws. Ik zal hier verder dan ook niet over uitwijden. Wel wil ik het verhaal vertellen van onze Afro-Amerikaan Harry White, een lieve, ietwat kneuterige en knullige chauffeur van de Greyhound Bus.

Onze Harry was al jaren in trouwe dienst van de Greyhound. Hij was braaf en nauwgezet. Deed zijn uiterste best voor reiziger en bedrijf. Hij stond altijd voor hen klaar, op welk moment dan ook.

Ook toen het om 12 uur 's nachts duidelijk was dat in Pittsburg teveel mensen wilden afreizen naar Chicago, stond Harry klaar voor de Greyhound. Zijn chef vroeg vriendelijk edoch bevelend of hij een deel van deze reizigers wilden meenemen op zijn bustocht naar Indianapolis. En gezagsgetrouw als Harry was stemde hij in en nam de reizigers mee.

De bus was compleet gevuld. De menselijk aroma's vulden de bus en maakten het de passagiers suf en moe. Ook Harry liet dit niet onberoerd. Met moeite hield hij zich staande en lukte het hem zijn ogen wagenwijd open te houden.

Tot aan Columbus ging als in orde. Toen hij Columbus verliet sloeg het noodlot echter toe. Nadat Harry de snelweg op was gereden en de wagen had plaatst op een schaarsgevuld weg, ging de motor haperen. Enige momenten later viel de motor volledig uit en kon Harry nets anders doen dan de wagen vlakvoor een afslag tot stilstand brengen. Aan beide zijden zoefden auto's en trucks als onhelspellende wespen langs de bus. Onze Harry liet zich hierdoor niet van de wijs brengen en sprak de reizigers geruststellend toe.
Ondanks de moeilijke situatie bleef Harry scherp en handelde adequaat. Hij maakte snel contact met de Greyhound en zorgde ervoor dat binnen enkele ogenblikken dat hij en zijn reizigers uit hun noordlot verlost werden. Een nieuwe bus pikten hen op en bracht hen weer naar Columbus.

Het was blijkbaar niet zijn dag. Dit had hij nog nooit meegemaakt. De greyhoundbussen waren toch gedegen en van goede kwalitiet, zo was hem zo vaak verteld? Lag het dan aan onze Harry? Nee, hij had naar beste vermogens gehandeld ondanks de moeilijke omstandigheden in de bus. Of toch wel? Had hij gefaald en niet goed opgelet? Had hij dit kunnen ondervangen en had hij de slechte staat van de motor volledig over het hoofd gezien? Wat zou zijn baas hiervan denken? Hij hem dit zeker niet in dank afnemen.

Godzijdank kon Harry, met enkele uren vertraging, in nieuwe bus zijn route vervolgen naar Indianapolis. Het ongeval was hem echter niet in de koude kleren gaan zitten. Zijn fysieke en mentale staat was hier zichtbaar door aangedaan. Toch hield Harry zijn rug recht. Hij moest en zou zijn passagiers veilig brengen naar Indianapolis.

Terwijl de dag langzaam zijn ogen ontsloot waren de passagiers inmiddels verzonken in een diepe slaap. Ook Harry was moe. Hij wilde het liefst aankruipen tegen zijn heerlijke vrouw Cathrina. Langszaam droomde hij van haar prachtige verschijning en zag hen samen dartelen over de schoonste velden van het land. Schone vlinders fladderden door de lucht en lieve schaapjes huppelden vrolijk door de wei terwijl zij genoegzaam elkaar knuffelden en kusten.

Harry leek weg te drijven in schone gedachten. Deze werden abrupt onderbroken toen hij vanuit het niets een gapend groot gat in de weg voor zich zag. Verbaasd door deze ongewoon slechte staat van het wegdek besloot hij uit wijken naar de meest linker weghelft. Toen hoorde hij vanuit de bus luid geschreeuw voelde dat zijn bus een andere wagen raakte. Volkomen van slag zette hij de bus in de Middenberm en stapte hij uit. Hij slaakte een diepe zucht en keek naar de staat van de wagen ...

Wat volgde was een urenlang onderhoud met politie, een moeizaame reparatie van de lichtgeraakte bus; het besef dat hij een essentiele afslag naar Indianapolis had gemist; een volledige black-out waardoor hij niet of nauwelijk de weg terug kon vinden naar het nabij gelegen buststation in Dayton; en uiteindelijk de bittere pil dat hij aldaar zijn werkzaamheden aan een andere chauffeur moest overdragen.

Volkomen aangedaan werd hij door een college vervoerd naar Indianapolis.

Revive the Five

Daar zijn ze dan! Alle nummers van het optreden van Revive the Five, nu te downloaden. Met dank aan de gezamenlijke inspanningen van Sven, Exvee en Lodie.

Ik hoop dat jullie geen moeite hebben met een beetje galmende opnames. Herinner je je die grote tent nog? Nou, de unieke akoestiek is bewaard gebleven, luister zelf maar.

Belangrijke opmerking: De MP3's staan op een server die niet heel veel dataverkeer per maand toestaat. Download de liedjes dan ook eerst naar je computer en luister ze daarna pas af.


Dit doe je door met je rechtermuisknop op het liedje te klikken en dan te kiezen voor "Opslaan als / Save as / Save link as" of iets wat daar op lijkt.

Revive the Five - Live @ Nomadome (30-06-2007)

1. Intro
2. The Best Imitation Of Myself
3. Where's Summer B?
4. Philosophy
5. Don't Change Your Plans
6. She Don't Use Jelly
7. The Last Polka
8. One Angry Dwarf And 200 Solemn Faces
9. Bitches Ain't Shit
10. Army
11. Underground

Milan in de VS: Don Pedro en de heldhaftige kakkerlakken

Don Pedro was een bevlogen man.

Don Pedro had visie.

Don Pedro durfde zijn kop boven het maisveld uit te steken.

Don Pedro was overal geweest, had alles meegemaakt en had iedereen gezien.

En toch was Don Pedro maar een kroegbas van een vervallen bar in een minder gedeelte van Brooklyn New York.

Maar Don Pedro had grootse plannen. Dit moest een ontmoetingsplek worden van diverse culturen, volken en stijlen. Dit moest een plek worden waar huidskleur, leeftijd en achtergrond er niet toe deden.

Wat centraal zou staan op deze plek was het bindmiddel gezelligheid en verbroedering.

En dat was de grootste kracht van Don Pedro, mensen bij elkaar brengen en verbroederen, zo verkondigde hij stellig. Don Pedro kon grenzen en barrieres vervagen als sneeuw voor de zon. Een Duitser laten dansen met een jood, een blanke laten pilsen met een neger, en een chinees en een latino laten filosoferen over het leven.

Toen ik aankwam in Don Pedro Bar/Restaurant was ik nog onbekend met deze magische krachten van Don Pedro. Hier zou echter snel verandering in komen.

Ik had mijn oog laten vallen op een klein bericht in de Time Out (het uitgaansmagazine van New York). Het ging om een avond van nu-wave, alternatieve electronica en duistere post-punk. De locatie was Don Pedro Bar/Restaurant en was gesitueerd aan de rand van het hipster gedeelte van Brooklyn, Williamsburg. Daar ik dit gedeelte van Brooklyn nog niet had gezien, besloot ik hier heen te gaan. De omschrijving klonk spannend genoeg om een interessante avond tegemoet te gaan.

Aldaar aangekomen, werd mijn zicht gevuld met halfgare banken, duister licht en heldhaftige kakkerlakken die de in verval geraakte wanden trotseerden. Achter de bar stond Don Pedro, ietwat kwaad en luidruchtig te praten door zijn mobiel. Ik bestelde een biertje.

Als eenzame bezoeker van een bar is de eenvoudigste wijze van contact een korte babbel met de barman. Daar ik niet in grootse doen was deed ik dit dus ook maar. Wat volgde was een gebruikelijke woordenwisseling tussen mij en de gemiddelde New Yorker/Amerikaan/Buitenlander. Zodra je zegt dat je uit Amsterdam komt zullen ze je met een brede glimlach verkondigen dat ze graag naar Amsterdam naar willen, en zullen dan zonder blikken of blozen onze twee belangrijkste toeristisch attracties aanprijzen, de hoeren en het wiet.

Ik zette het op een zuipen. Terwijl de nacht zijn intrede deed en het bier zijn weg vond naar mijn maag, bleek ik beland in een van de merkwaardigste kroegen waar ik ooit was geweest. Achter in de bar, speelden de meest alternatieve rockbands die ik ooit had gehoord. Onwaarschijnlijke muzikale windstreken werden aangedaan waar zelden een luisteraar was geweest. Het publiek zelf was minstens even artistiek en cultureel-avantgardistisch als de muziek zelf, en presenteerde zich aan de bands als ware lotgenoten.
Voorin de bar waren inmiddels enkele college en high school meiden binnengedruppeld. De meiden voldeden perfect aan het beeld dat zo veelvuldig wordt getoond in de Amerikaanse Collegeseries. De meiden waren sexy en uitdagend volgens Amerikaans voorschrift inclusief dat 'pimpness' dat tegenwoordig zo eigen is aan dit schoonheidsideaal. Onze Don Pedro en zijn amigo toonden zich ware mannen en gaven hen met gulzige blikken de ene shooter na de andere.

Ik kon mn ogen nauwelijks geloven, daar beide groepen zich schijnbaar moeiteloos en ongestoord staande hielden in de bar. Ondertussen marcheerden de kakkerlakken stoer en vastberaden door de bar en bewaarden daarmee haast onopgemerkt de vrede tussen beide uitersten.

Ik werd dronken. Ik wilde en kon niet kiezen en raakte met beide scenes aan de praat. Enige momenten later volgde ik het voorbeeld van een van de collegemeiden en lag ik met mijn rug op de bar. Voor ik het wist werd mijn, met de tequilla gevulde navel leeggeslurpt door zowel college-girls als de hipsters. In een ooghoek zag ik de brede en genoegzame glimlach van Don Pedro, alsof hij dit zag aankomen en wist dat dit zou gebeuren. Ik voelde de magie, wat Don Pedro enige tijd daarna aan mij met de nodige trots zou verkondigen als zijn grootste talent.

http://www.donpedro.us/

Tip van de dag

Het maakt niet uit in welke omstandigheden je je bevindt, gebruik nooit tegelijkertijd een slaappil en een laxeermiddel.

(Uit: Pearls of Wisdom, "Fourteen Things That Took Me Over 50 Years To Learn"- by Dave Barry)

Opsteker

De dokter vertelde me vandaag dat mijn hart klopt als dat van een jonge hond. Kijk, dat soort nieuws hoor ik nou graag!

Stamcellen doneren

[UPDATE 15.08] De stand staat nu op 6 donors! (allen vrouw)

[13.08] Tot nu toe hebben drie van mijn vrienden zich opgegeven als stamceldonor. Best wel bijzonder, je bent als je wordt opgeroepen te doneren toch even uit de running en je geeft stamcellen aan een totaal vreemde - de kans dat je ze aan mij geeft is zeer klein. Alle drie zijn overigens vrouw. Michel Houellebecq schrijft in Elementaire Deeltjes dat als altruïsme al bestaat, alleen een vrouw er toe in staat is. Ik denk niet dat het waar is maar het citaat kwam wel even bij me op - dat heb ik wel met meer van Houellebecq.

Ik vind die vrouwen dus stoer, en lief. Iedereen die zich niet heeft opgegeven als stamceldonor, dit betekent niet dat jullie niet stoer en lief zijn. Er zijn meerdere wegen naar stoer- en liefheid. Je kunt beginnen met een reactie achter te laten op mijn weblog. Best een beetje stoer, zomaar iets op het internet kalken.

Maar, hierbij dus wel hulde voor 'de drie vrouwen'. Of zijn er nog meer mensen die zich hebben opgegeven of zich gaan opgegeven?

Doe je wel even het licht uit als je slapen gaat

Wat er komen gaat...

¡Los medicos zijn eruit! Rotterdam luistert naar de VU en de zoektocht naar een stamceldonor is vorige week begonnen. Dit betekent dat het balletje nu eindelijk rolt, binnen een paar weken moet er meer duidelijkheid zijn of er een donor is en per wanneer dan. En zodra dat duidelijk is gaan we beginnen met de eerste chemokuur in de VU.

Alhoewel het natuurlijk geen feest gaat worden ben ik toch opgelucht dat er voor de in mijn ogen meest verstandige tactiek is gekozen. Ik ben erg blij met de VU in deze.

Met mijn gezondheid gaat het redelijk goed, ik ben reeds 4 keer op de parade geweest dus ziek kan je me niet noemen. Wel heb ik af en toe een mindere dag, dan voel ik me slap. Ook heb ik minder eetlust en blijven diverse gewrichten bij vlagen pijn doen.

Maar over het algemeen gaat het OK, ik hou het nog wel even vol tot de behandelingen beginnen, sterker nog, ik ga de komende weken weer lesgeven en spelen! Ik ga toch niet de hele tijd op mijn krent zitten, kom op zeg!!

Klusjes

Binkie houdt wel van klussen, het moge inmiddels bekend zijn. Meestal gaat ze haar eigen gang en kom ik opeens tot de conclusie dat we een nieuwe kast hebben. Onlangs werd ik echter van te voren ingelicht. Er kwam een 'groot klusje' aan, iets met de gevel, en ze zou er wat speciaal gereedschap voor moeten huren.

Vanochtend ging ze het gereedschap halen. Kreeg ik even later de politie aan de deur, mijn vriendin blokkeerde het verkeer met een voertuig waarvoor ze geen vergunning had.

Ik nam mijn camera mee.

Tja, meneer agent, maak daar maar eens rechtsomkeert mee...

Hubble Deep Field

Ik fotografeer wel eens, maar een sluitertijd van 10 dagen heb ik nog nooit geprobeerd.

De Hubble Ruimtetelescoop wel. In 1995 zetten ze hem 10 dagen op een 'donker stukje' van de ruimte, waarna er meer dan 100 sterrenstelsels tevoorschijn kwamen. Geen sterren dus, maar hele stelsels, met daarin weer miljarden sterren. Het project heet "Hubble Deep Field" en het volgende filmpje gaat daarover.

Hubble zelf was overigens een sportieve knaap die graag eens door een telescoopje keek en net zo makkelijk concludeerde dat er sterrenstelsels buiten de melkweg zijn (hij was de eerste) als dat hij een rondje om het planetarium rende (ook daar was nog niemand eerder op gekomen).

The Inner Life of a Cell

Op Harvard College hebben ze een mooi filmpje gemaakt waarin je ziet wat er allemaal gebeurt in je lijf. Zie hieronder! Wauw!

Als je wilt weten wat je nou eigenlijk allemaal ziet, klik dan hier