Dag 20

Ik ben snipverkouden. Zusters willen me telkens komen troosten omdat ik voortdurend lijk te huilen, mijn ogen willen niet ophouden met tranen.

Behalve de verkoudheid voel ik me eigenlijk prima. Het viel me vandaag op dat mijn lijf eindelijk weer soepel en als vanouds aanvoelt, qua spieren en gewrichten. Heb me toch zeker een half jaar stijfjes en niet fit gevoeld. Maar nu, nu heb ik zin in een potje tennis!

Dag 19

Vandaag ging het redelijk prima met me. Ik ben wel een beetje gaan snotteren en de experts spreken van een 'lichte verkoudheid'. Wie heeft deze ondanks de veiligheidsvoorschriften mee naar binnen genomen? Moeten we hier soms een 100procentscontrole gaan instellen? Heel jammer hoor.

Verder is er bij mij 'een gist vastgesteld'. Dat is blijkbaar fout, want ik krijg er nu een smerig oranje goedje tegen dat ik 4 maal per dag middels een spuit in mijn mond moet spuiten en dan doorslikken. Ik moest denken aan mijn kat die bij de dierenarts was en snapte waarom hij een beetje ongelukkig had gekeken.

Ik heb trouwens helemaal geen last van die gist. Ik weet ook helemaal niet hoe dat gaat, last hebben van een gist. Wie wel?

Dag 18

Het ging vandaag wel goed met me, dus ik trakteer op een stukje goede oude tijd. Wie kent deze nog?

Milan in de VS: gangsta paradise

Het hostel Backpacker Paradise. De naam klonk aantrekkelijk, en ook de faciliteiten klonken paradijselijk. Zo waren er een continental breakfast, een zwembad, champagne-feesten, bier en wijn voor belachelijk lage prijzen en een volcontinu feest. Daarnaast was het ook niet het meest prijzige hostel en lag het vlakbij het vliegveld. Mijn interesse was gewekt.

En inderdaad er was een zwembad en je kon er tegen niet al te hoge prijzen pilsen (zeg zo'n 2 dollar). Het wemelde er van vrolijk drinkende australiers, die op het eerste gezicht het beeld van een paradijs leken te versterken.

Toch leverde een nauwkeurige kijk op het hostel een ietwat genuanceerder beeld op. Het hostel bleek in Ingewood te liggen, wat een van de meest gevaarlijke wijken van LA is. Je zag hierdoor 24 uur per dag beveiliging rondlopen en de politie kwam dagelijks langs om te kijken of alles nog goed ging.
Daarnaast hingen er allerlei randfiguren rond die in het hostel permanent bivakkeerden. Sprak je met hen dan bleek al snel er een steekje los te zitten. De een had een landgoed in Trinidad en Tobago, had gestudeerd in London, was accountant en manager van het hostel. Enige momenten later was er weinig van dit droombeeld over en was hij gewoon werkzaam achter de balie van het hostel.
Een ander was acteur, fotomodel, designer, fotograaf en stylist. Had in New York als model gewerkt en was nu op zoek op een nieuwe creatieve richting te geven aan z'n leven. Hij wilde iets doen met mode, muziek en stijl en had al enkele nummers gecomponeerd. Enige dagen later zag ik hem solliciteren om te komen werken achter de bar in het hostel. Van zijn torenhoge ambities bleek weinig meer over.

Het meest sprekende figuur dat hier bivakeerde was een Joegoslaaf uit Zwitserland. Hij was op een vakantievisum aangekomen bij het hostel om hier te kunnen gaan werken, althans dat was hem beloofd. Op het moment deed hij echter niets. Om de tijd te doden luisterde hij naar Gangsta-rap, en blowde gangsta-wiet. Daar de wiet begon te vervelen was hij sindskort overgestapt op crack. De plaatselijke dealers wisten niet hoe snel ze aan deze vraag moesten voldoen. Op een avond was ik getuige van een sterk staaltje gedeal tussen dealers van buiten, chauffeurs en beveiligers die dienden als doorgeefluik en onze joegoslaaf als de gulle afnemer van de crack.

Daar onze joegoslaaf nog in het beginstadium verkeerde van zijn aankomende verslaving kon je met hem nog wel een redelijk woordje wisselen. Zo vertelde hij me dat zelfs gangsters af en toe in het hostel verschenen en dat vele afro-amerikaanse werknemers ofwel gangsta vrienden/familie ofwel een verleden als gangsta hadden.

Wat op het eerste gezicht een backpackers paradise scheen, was in werkelijkheid een gangsta paradise waar obscure, rare en veelal gevaarlijke lui de dienst uitmaakten.

milan

Dag 17

Je hoort weinig meer over hangfiguren these days. Dat is wel jammer want inmiddels zou ik me aangesproken voelen. Ik hang maar wat rond, en dan alleen nog op de dagen dat ik me goed voel. Anders blijf ik gewoon liggen. Ik heb m'n kop kaalgeschoren en ik ben aan de drugs.

Maar tegenwoordig ziet iedereen alleen nog maar terroristen en hangfiguren zijn tot peanuts verworden. Er loopt hier op de afdeling tussen alle hangfiguren ook een terrorist rond. Perfect geïntegreerd, hij hangt rond als ieder ander. Marokkaan, lange jas, even geen baard maar dat is vanwege de chemo. Hij verloor van mijn buurman met tafelvoetbal. Haha, 0-1 voor de terroristen! Ik hem vertellen dat je ook niet moet proberen te voetballen in een lange jas. Hij grijnst mij toe en verdwijnt richting zijn kamer. Mensen kijken mij verschrikt aan en spoeden zich elders. Ik blijf rondhangen, ik voelde me immers goed, liggen kon altijd nog. Toen kwam hij terug. In zijn trainingspak. Hebben we nog even lekker gebakt. Mooie vent.

Op mijn kamer zijn overigens mijn oorspronkelijke lotgenoten, de figuren met wie ik sinds dag 1 de kamer deelde, beide opgekrast. Jantine vorige week al, en Henk vandaag. Wel jammer want het waren allebei vrolijke, zeer sociale mensen. Die zijn nu lekker vrolijk en sociaal aan het wezen in de buitenlucht.

Op de plek van Jantine ligt nu al een paar dagen een zielig vrouwtje die haar bed nauwelijks uitkomt, kreunt in haar slaap en sinds vanmiddag daar ook een beetje bij is gaan mompelen. Ik hoop op beter gezelschap op de plek van Henk.

Met mij ging het trouwens wel redelijk vandaag, ik was een beetje duf.

Dag 16

Vandaag koortsvrij en ik voelde me redelijk goed, wel nog veel rust nodig. Maar de infectie lijkt overwonnen dus da's weer een puntje voor mij! Yeah!

Vanmiddag brak dan toch het verwachte moment aan: ik zat opeens met mijn bakkenbaarden in mijn hand. Tot nu toe lag ik hier nog gezellig met mijn kuif maar inmiddels heeft een tondeuse daar een eind aan gemaakt. Kaal koppie dus!

In ander nieuws: mijn lief heeft haar pootje gebroken, middenvoetsbeentje. Nu moet ze een paar weken in het gips. Ik vind het echt heel rot voor haar, ze rent al dagelijks van hot naar her en nu moet ze het hinkelend gaan proberen. Zo vervelend dat ik haar niet even kan helpen nu!

Maar ze is een stoere, dat wel. Ik hoop dat ik iets op haar gipsen voet mag schrijven, dan ben ik ook stoer.

PS: Vandaag zijn we halverwege!

Dag 15

Zo, dat was even diep gaan de afgelopen 24 uur maar inmiddels krabbel ik weer op. De koorts is gedaald en bijna weg en ik heb weer een klein beetje gegeten.

Op dit moment krijg ik weer vers bloed dus dat geeft me hopelijk weer een beetje energie.

Het is een ware achtbaan af en toe. Gelukkig proberen ze me hier tijdens de diepe punten met allerhande middeltjes een beetje op de been te houden. Gisteravond mijn eerste shotje morfine gehad. Mmmm dat spul werkt wel. Je ontspant een beetje en er komt een warm dekentje over je heen. Mijn maagkrampen verdwenen naar de achtergrond en ik kon rustig slapen. En als je zo weinig energie hebt als ik deze dagen, dan is een goede nachtrust zo fijn...

Vanavond hopelijk weer lekker slapen en morgen weer een stukje fitter, ik ga ervoor.

Ik blijf heel blij met al jullie reacties!

Dag 14

Afgelopen nacht ben ik ziek geworden. Veel overgeven, koorts. Tja, het gebeurt hier vaker wel dan niet, heeft iets te maken met mensen zonder weerstand... Ik krijg nu antibiotica door het infuus en moet even door een paar dagen ellende. Pfff ben er een slap washandje van...