Geachte aanwezigen,
De beenmergpunctie was een pijnlijke. Maar laat dit jullie niet bedrukken. Pijn is vergankelijk en het leed is inmiddels, zoals dat in dit geval zo treffend te stellen is, achter de rug. "Zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten." Zomaar even een spreekwoord, waarvan ik het verder aan jullie, de aanwezigen overlaat om op zoek te gaan naar de specifieke betekenis in de context van dit verhaal. Of je zoekt daar verder niet naar, het zal mij werkelijk eender zijn. "Even goede vrienden."
Wist je trouwens dat je in je perifere blikveld, dat grensgebied aan de zijkant van je hoofd waar je terwijl je rechtuit kijkt nog net zaken kan waarnemen en kan zien bewegen, geen kleuren kan zien? Ik testte het deze ochtend uit met enkele gekleurde kaartjes. Op het moment dat ik een willekeurig kaartje, dat ik langzaam langs mijn hoofd mijn blikveld in bewoog, kon waarnemen kon ik met geen mogelijkheid vaststellen welke kleur het had. Ik zag het niet of zag het verkeerd. Ik kwam op dit experiment door de filosoof Daniel Dennett, die dit aanhaalde als illustratie bij zijn stelling dat mensen zich vaak niet bewust zijn van hun eigen blinde vlekken, in waarneming maar ook in denken, terwijl die blinde vlekken vaak duidelijk en simpel aantoonbaar aanwezig zijn.
Waarom ik jullie dit nu zo vertel, geachte aanwezigen? Omdat wij allen even geduld zullen moeten opbrengen voordat de uitslag van mijn beenmergpunctie er is. Misschien duurt het een dag, misschien meerdere. Maar de tijd staat in die periode niet stil. We moeten onze koppies er bij houden. Aanwezig blijven. En dan mag je soms ook best even filosoferen. Nee, ik moedig jullie zelfs hiertoe aan! Want doordat diverse mensen vóór ons ook vrijmoedig hebben nagedacht, lig ik er nu weer florissant bij. En kunnen jullie dit op eenvoudige wijze vernemen door mijn woorden op een door jullie zelf bepaald tijdstip voor jullie ogen te doen verschijnen. De kunde is groot.
Ik wens jullie een prettige avond. Probeer er nou in godsnaam iets van te maken.
Proudly sponsored by
dinsdag 25 september 2007
Dag 23
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
12 opmerkingen:
Hee david, wachten is vervelend maar het gaat niet sneller door ongeduldig te zijn, dus kan je je aandacht maar beter op iets anders richten. Zoals een goed boek (ik kan je bijvoorbeeld het laatste boek van Dave Eggers, "Wat is de Wat", ernstig aanraden), of misschien nog een potje tafelvoetbal? Ik heb mijn avond in ieder geval goed besteed door "mijn" publiek in Zaandam vanavond als inleiding op de film Playtime het verschil tussen 70 en 35 mm uit te leggen - die arme Tati ging failliet aan zijn film omdat hij lichtelijk vergeten was dat bijna geen enkele Franse bioscoop in 1967 een 70mm projector had staan, waardoor ze zijn film niet konden vertonen - en hij was ook nog eens zeer eigenwijs want weigerde de film om te zetten naar 35mm. Gelukkig is dat na zijn dood wel gedaan en kon ik nu met een volle zaal genieten van de meesterlijke humor het het subtiele spel in Playtime - een heerlijke avond kortom die volledig voldoet aan je oproep er iets van te maken - en dan te bedenken dat ik die pas nu lees. Hmmm....
Ha Naober David,
Op Narita Airport hebben we eindelijk een internetcafe gevonden. Zou je denken dat heel Tokyo vol staat met die dingen, vergeet het maar. Ondertussen boek jij hartstikke mooie vorderingen. Klinkt opwekkend, dat gelees en gefilosofeer. Spannend de uitslag van het beenmerg. Dacht altijd dat je er alleen maar een soepje van kon trekken, maar we zien nu dat het ook Dracula-dienst doet. Hopelijk pakt het goed uit en weten we als we uit Hong Kong terug zijn meer.
Een oud Japans gezegde luidt, wie ver weg gaat vindt de wereld weer terug zoals hij was. Sayonara, Conniesan en Hanssan.
Ach David, je moet maar denken, waar de waard gaat het glas beslaat, toch? Bovendien is de weg de herberg en in het geval de abt herbergier is mogen de monikken wel bier halen. Dus tja, zegt dat niet genoeg?
en dat testte jij uit?
beetje tegenvaller van je hoor
Hoi David,
Een hart onder de riem. Dat is ook zo'n mooi spreekwoord.
Straks komen Renee en Norbert, dan hoor ik meer.
Van mij een schietgebedje, Pieter moet maar even erg z'n best doen.
Liefs,
Annamarie
Hoi David, Ik heb al meerdere reacties achtergelaten op de Davidfoon maar Norbert vertelde me dat je dat nu net niet leest. Nou... dan wens ik je succes als je thuiskomt want er staat e.e.a. op van mij!! Het was leuk om bij je vader te zijn. Toffe neef, altijd erg betrokken en geïnteresseerd. Overigens heb ik ook heel leuk met je moeder zitten praten vorige week, nadat zij net een filosofische sessie met jou achter de rug had!! Dat kan dus met kids van jouw leeftijd, kan ik me nog niks bij voorstellen nu dat ik net weer gestruikeld ben over de playmobil.
Ik ben heel erg blij om te lezen dat het je beter gaat. Hou vol want je laat een staaltje wilskracht zien waar menig mens een puntje aan kan zuigen. Dus even vanuit Leusden een digitaal hartje onder de riem van tante Estelle!!! (doe me een lol zeg, noem me nooit zo maar hou het lekker op Klaas)
David, wat een leuk raadsel...
Het is inderdaad maar beter die doktoren te vertrouwen. Vaak zijn ze hartstikke knap in knutselen.
Die bacterieen daarentegen zou ik lekker buiten de deur houden.
Terwijl Milan in het vliegtuig zit, ga ik vanavond Braziliaans dansen voor jou en Binkie in de Nomadome. En dan, als mijn voeten pijn doen en de volle maan onder gaat, haal ik mijn lief van het vliegveld:)
Hee Spinoza,
Hoe hard ik ook geprobeerd heb er in godsnaam iets van te maken gisteravond, mijn kater (en nu heb ik het niet over het resultaat van te veel campari, maar over onze eigen Mr. Bond) heeft dit plannetje gedwarsboomd. Meneer besloot er op slinkse wijze tussenuit te glippen om zich vervolgens 26 uur lang in de trapkast van de buren te verstoppen met enkel Suske en Wiskes als proviand. Terwijl deze kat van huis was, danste de andere (Leffe dus) waarna hij de krullen van de trap krapte of mij dat probeerde wijs te maken. De buurvrouw (die een paar daagjes in een hutje op de hei zat) moest haar welverdiende tripje vroegtijdig onderbreken om onze "Duvel in distress" uit zijn benarde positie te bevrijden. Inmiddels is de beer los, zijn de ondergescheten collector's items s&w's vernietigd, en kan ik mij wederom op de filosofie en het geduim storten..
Nogmaals vanuit de Borgerstraat heel veel sterkte, en je weet het: Waar David is is vuur, wat ik je brom!
Een hele stevige knuffel van een rasechte paljas..
gotverjee, nou dat kan allemaal wel, maar ik ben helemaal niet zo geduldig en zou allang bovenop zo'n doklter zijn gaan zitten zodat alle lucht er uit was en dattie eens op moet schieten met die uitslag. Ik heb voor mijn Nina ooit een week op een uitslag moeten wachten, nou ik kan je vertellen dat ik me van die hele week niks meer kan herinneren. De tijd doden is wat dat betreft een mooie uitdrukking maar slaat helemaal nergens op, je doodt de tijd niet, je eet hem op.
zo! die Belcampo blogt er lustig op los! Je weet maar immers nooit, waar de mosterd wordt gegeten zo heet-i wordt ingeweckt.
Of wanneer de poppen op het damhek rapen zitten te bakken, dansant!
wachten bestaat niet...
Er iets van maken....Ik moest wel. Aangezien ik op het verlaten station Veenendaal de Klomp stond. Ik ben geen rasechte Amsterdammer en denk ook altijd dat het mij aan hoofdstedelijke arrogantie ontbreekt, maar nu had ik toch wel een beetje het gevoel alsof ik bijna van de wereld viel. En ik begreep de trein ook best als 'ie de weg naar dit stationnetje niet meer zou kunnen vinden. Het regende en daarom ging ik in zo'n koud leeg hok zitten. Om warm te worden belde ik Jacqueline. Die zat net in vergadering met Hanah en daar gebruikten ze een piano bij. Ze zongen een lied voor mij en ik zette mijn telefoon op de speaker. Tweestemmig galmde het door het legen wachthok en opeens kon ik me zo voorstellen waarom mensen in Veenendaal de Klomp verhoudingsgewijs vaker in god geloven.
Een reactie posten