Dag 20

Het grootste medicijn tegen mijn droefenis van gisteravond hebben ze uit de kast gehaald: Binkie is overgekomen en heeft een nachtje bij me geslapen. Lekker samen, het was zo fijn en ik was er zo even aan toe! Dus vandaag ging het best een heel stukje beter met me en ook met Binkie.

Zo lief van de verpleegster dat ze doorhad dat ik me alleen voelde en dat daar ook echt iets aan gedaan kon worden.

Verschillende leuke verhalen die jullie me vandaag emailden/blogden/smsten droegen er ook nog aan bij dat ik me vandaag opgewekt voelde.

De professor is overigens niet ongerust om me en kon goed uitleggen waarom. Zodra mijn beenmerg weer op gang komt, ga ik hier ook weer van herstellen. Hij vermoedt dat dat binnen nu en een week zal gebeuren.

En dan nog eens iets, ik heb een nieuw soort antibioticapillen gekregen waarvan 'je mogelijk wat van kan gaan hallucineren'. Het gebeurt vooralsnog niet als ik mijn ogen open heb maar zodra is ze sluit of slaap dan volgende de wonderlijkste gebeurtenissen elkaar in rap tempo op. Bizar gewoon!

Dag 19

Spoken
Buikpijn
Koorts
Pffff

Vandaag is het een ellendige dag
Maar wens me even geen sterkte
Of zeg dat het weer goed gaat komen
Maar vertel me iets
Leuks
Moois
Opbeurends

Even wat afleiding, dat heb ik nu nodig

Dag 18

Naslagwerk: object van formaat om tijdens een verschil van mening mee na te slaan, teneinde het geschil in je voordeel te beslechten. (vb: dankzij zijn vaardigheid met het naslagwerk wist Huub zich wel raad met de meeste conflictsituaties.)

Naslagwerkschuw: Enige huivering ten opzichte van naslagwerken, vaak voorkomend bij personen die er eerder mee in aanraking zijn gekomen

Naslagwerkonderbreking: Periode waarin men niet in staat is te werken, doorgaans direct volgend op overtuiging middels een naslagwerk

Dag 17

Vanochtend werd ik gebeld vanuit Jakarta. Het was mijn vroegere kinderarts die mij een dikke 24 jaar in de VU onder zijn hoede heeft gehad. Hij is inmiddels met pensioen, of zoals dat zo mooi heet, met emeritaat, maar doet nog wel steeds een project in Indonesië en was daar samen met een collega uit Rotterdam die hem van mijn situatie vertelde. Prachtig toch dat hij me meteen belde!

Verder is de situatie hier vrij onveranderd. Mijn maag en darmen spelen nog steeds flink op en worden er met morfine met wisselend succes onder gehouden. Verder ben ik na een bezoekuur meestal bekaf en dan slaap ik een stukje. Het is dus niet zo dat ik 'er nauwelijks iets van meekrijg' zoals Roemer voor me hoopte, maar door de verdoving en de antimisselijkheidsmedicatie blijft het grotendeels te doen, alhoewel één keer op en neer naar de wc een uitputtende expeditie blijft. Maf is dat toch, ik voelde me opperbest toen ik aan deze tweede kuur begon, maar dat gevoel was toch wel heel snel over. Toch denk ik dat, zodra het herstel zich weer gaat inzetten, ik ook weer snel kan opkrabbelen. Voor nu blijft het wachten. Ik heb nog geduld over.

Dag 16

Met het huidige regime aan drugs komt de dag wel zonder al te veel problemen door. Het nadeel is dat ik op zo'n dag als vandaag dan ook niets te melden heb, behalve dat ik veel slaap, veel droom, en aan glazen tonic denk.

Welterusten!

DIT.

Zoals sommige van jullie al weten heb ik begin dit jaar een ambitieuze theatergroep opgericht, we heetten eerst nog de Impro Allstars maar tegenwoordig simpelweg DIT.

Landelijke audities, lange repetities, spelers en muzikanten met bijzonder veel talent. Helaas heb ik me er door mijn ziekenhuisakkefietjes veel minder tegenaan kunnen bemoeien als dat ik wilde, maar dat betekent niet dat de trein stilstond. Mijn 'partners in crime' Peter en Rod hebben de kar met passie getrokken en het moment van premiere is nu daar!

- Vr 23 nov en vr 30 nov om 20.30 uur in het Betty Asfalt theater in Amsterdam.

Ik kan niet garanderen dat ik er zelf bij kan zijn, maar uitgesloten is dat ook zeker niet. Desalniettemin zou ik het bijzonder leuk vinden als jullie komen kijken naar DIT. Voor mij is het een speciaal project, niet zomaar een clubje maar een serieuze poging een professionele, improviserende theatergroep op de kaart te zetten. Ik ben er zo van overtuigd dat dat ontzettend leuk kan gaan worden, en nu zullen we voor het eerst kijken of het klopt, spannend!

Kijk en reserveer op http://www.ditistheater.nl

Ik hoop vurig dat ik er bij kan zijn!

Dag 15

Ik weet nu hoe calorieën er uit zien, ik heb er sinds 17.00 zo'n 2.000k in een zak aan mijn infuus hangen. En ze zijn... Wit.

Dus per heden is mijn periode van langdurig vasten langs medische weg tot een halt gebracht. Mijn eigen ramadan is ten einde, ik vierde het met een bescheiden suikerfeest: ik likte aan een waterijsje.

De dag verliep rustig, soms een beetje sufjes door de morfine, maar dat is heerlijk. Op momenten dat ik misselijk wordt krijg ik er een spuitje tegen waardoor ik meestal ook in slaap doezel. Als ik dan weer wakker word is de misselijkheid inderdaad weg en zijn we weer een paar uur dichterbij dat onvermijdelijke punt van herstel. Als het zo de komende dagen door kan gaan ben ik blij.

De komende week dus geen eten voor mij. Ondertussen ben ik aan het bedenken; als ik weer thuis ben, en op een bepaald moment alles weer mag eten, wat voor heerlijks zal ik dan eens eten? Zelfgemaakt of uit, iemand tips?

Dag 14

De hele dag niets eten, niets drinken, terwijl een constant stroompje morfine ervoor zorgt dat mijn buik zich rustig houdt. Het werkt maar een lichte suffigheid is nu mijn deel. Toch beter dan de krampen en ellende van gisteren. Lekker suffen en meewarig glimlachen vanuit mijn kussen.

Een paar uur geleden werd dat toch nog even bruut onderbroken met een bak misselijkheid van formaat, maar inmiddels is de rust weer wedergekeerd en vlij ik mij neer op mijn kussen, een beetje slap maar aangenaam versuft. Welterusten.