Milan in de VS: fire jammin'

Dit is de laatste blog vanuit de VS. Ik ben neergestreken in het voor mij inmiddels bekende San Francisco. Al shoppend hop ik hier wat rond terwijl de ene na de andere boze wolk over mij heentrekt. Van zon is hier weinig te merken. Maar misschien komt dit nog. Dit was in San Diego wel anders ...

In San D, ja mensen dit is de fancy afkorting van deze stad, scheen de zon in volle glorie en lachte hij me liefkozend toe. Iedere zonnenstraal aaide me zachtjes en liet mn huid langzaamaan bruinen. Ik verbleef in een hostel aan Ocean Beach, ookwel Oc B, een surfstrand met een hoog hippiegehalte.

Buiten surfen en het strand leek hier weinig te doen. Daar ik niet kan surfen moest ik me op een andere manier vermaken. En zo geschiedde. Ik toog naar het strand en gebruikte mn trompet als surfplank. Ik liet de toeter grooven over de golven en voor ik het wist was ik zwaar aan het jammen met een stel nachtelijke surfdudes die het golfgeweld trotseerden met percussie, gitaar, human-beats, en geflipte freestyles. We lieten de muziek rijkelijk vloeien, terwijl het omringende volk zich langzaam liet bedwelmen door onze ille grooves.

Het hoogtepunt van ons muzikale gejongleer vormde een super intensief intermezzo van de gitaar/zanger Shoe en ik, op een houtenplank boven een hels vlammend kampvuur. Daar het vuur ons letterlijk aan de schenen stond, speelden we of ons leven ervan afhing. We pompten, gierden, zogen, bliezen, raasden, aaiden, zuchten, kuchten, schreeuwden, en dansten boven het kampvuur. De eerst nog vijandige vlammen moesten uiteindelijk het onderspit delven en groovden op het eind vrolijk mee.

Nog nooit zo vet gejammed ...

Met Dank aan San D, Oc B en Shoe.

Milan