Milan in de VS: Harry White

De Greyhoundbus.

Het is met afstand de goedkoopste optie om je te vervoeren van Oost naar West. Voor 119 dollar (zo'n 95 euro) reis je van New York naar Vancouver. Het duurt danwel veel langer maar is dan ook veel goedkoper dan vliegtuig of trein.

Ikzelf zit nu in Denver en ben halverwege mijn trip. Reizen met de Greyhound bus heeft zich tot op heden aan mij voorgedaan als een waar avontuur waar je de meest exotische types tegenkomt. Dit is voor de gemiddelde reiziger in de VS niets nieuws. Ik zal hier verder dan ook niet over uitwijden. Wel wil ik het verhaal vertellen van onze Afro-Amerikaan Harry White, een lieve, ietwat kneuterige en knullige chauffeur van de Greyhound Bus.

Onze Harry was al jaren in trouwe dienst van de Greyhound. Hij was braaf en nauwgezet. Deed zijn uiterste best voor reiziger en bedrijf. Hij stond altijd voor hen klaar, op welk moment dan ook.

Ook toen het om 12 uur 's nachts duidelijk was dat in Pittsburg teveel mensen wilden afreizen naar Chicago, stond Harry klaar voor de Greyhound. Zijn chef vroeg vriendelijk edoch bevelend of hij een deel van deze reizigers wilden meenemen op zijn bustocht naar Indianapolis. En gezagsgetrouw als Harry was stemde hij in en nam de reizigers mee.

De bus was compleet gevuld. De menselijk aroma's vulden de bus en maakten het de passagiers suf en moe. Ook Harry liet dit niet onberoerd. Met moeite hield hij zich staande en lukte het hem zijn ogen wagenwijd open te houden.

Tot aan Columbus ging als in orde. Toen hij Columbus verliet sloeg het noodlot echter toe. Nadat Harry de snelweg op was gereden en de wagen had plaatst op een schaarsgevuld weg, ging de motor haperen. Enige momenten later viel de motor volledig uit en kon Harry nets anders doen dan de wagen vlakvoor een afslag tot stilstand brengen. Aan beide zijden zoefden auto's en trucks als onhelspellende wespen langs de bus. Onze Harry liet zich hierdoor niet van de wijs brengen en sprak de reizigers geruststellend toe.
Ondanks de moeilijke situatie bleef Harry scherp en handelde adequaat. Hij maakte snel contact met de Greyhound en zorgde ervoor dat binnen enkele ogenblikken dat hij en zijn reizigers uit hun noordlot verlost werden. Een nieuwe bus pikten hen op en bracht hen weer naar Columbus.

Het was blijkbaar niet zijn dag. Dit had hij nog nooit meegemaakt. De greyhoundbussen waren toch gedegen en van goede kwalitiet, zo was hem zo vaak verteld? Lag het dan aan onze Harry? Nee, hij had naar beste vermogens gehandeld ondanks de moeilijke omstandigheden in de bus. Of toch wel? Had hij gefaald en niet goed opgelet? Had hij dit kunnen ondervangen en had hij de slechte staat van de motor volledig over het hoofd gezien? Wat zou zijn baas hiervan denken? Hij hem dit zeker niet in dank afnemen.

Godzijdank kon Harry, met enkele uren vertraging, in nieuwe bus zijn route vervolgen naar Indianapolis. Het ongeval was hem echter niet in de koude kleren gaan zitten. Zijn fysieke en mentale staat was hier zichtbaar door aangedaan. Toch hield Harry zijn rug recht. Hij moest en zou zijn passagiers veilig brengen naar Indianapolis.

Terwijl de dag langzaam zijn ogen ontsloot waren de passagiers inmiddels verzonken in een diepe slaap. Ook Harry was moe. Hij wilde het liefst aankruipen tegen zijn heerlijke vrouw Cathrina. Langszaam droomde hij van haar prachtige verschijning en zag hen samen dartelen over de schoonste velden van het land. Schone vlinders fladderden door de lucht en lieve schaapjes huppelden vrolijk door de wei terwijl zij genoegzaam elkaar knuffelden en kusten.

Harry leek weg te drijven in schone gedachten. Deze werden abrupt onderbroken toen hij vanuit het niets een gapend groot gat in de weg voor zich zag. Verbaasd door deze ongewoon slechte staat van het wegdek besloot hij uit wijken naar de meest linker weghelft. Toen hoorde hij vanuit de bus luid geschreeuw voelde dat zijn bus een andere wagen raakte. Volkomen van slag zette hij de bus in de Middenberm en stapte hij uit. Hij slaakte een diepe zucht en keek naar de staat van de wagen ...

Wat volgde was een urenlang onderhoud met politie, een moeizaame reparatie van de lichtgeraakte bus; het besef dat hij een essentiele afslag naar Indianapolis had gemist; een volledige black-out waardoor hij niet of nauwelijk de weg terug kon vinden naar het nabij gelegen buststation in Dayton; en uiteindelijk de bittere pil dat hij aldaar zijn werkzaamheden aan een andere chauffeur moest overdragen.

Volkomen aangedaan werd hij door een college vervoerd naar Indianapolis.