Tijdens mijn verblijf in San francisco heb ik me ontpopt als trompetdocent. Ik had een student en zijn naam was Damo. Een glaskunstenaar, hondenuitlater en bovenal ille edoch rare kerel.
Oefenen doet men in een park. Waarom? Gewoon. Hostels oefenen minder lekker.
Zo speelde ik in San Francisco in het Buena Vista Park en aldaar kwam ik in aanraking met Damo. Hij hoorde me spelen, ik zag hem met zijn honden, en we wisten het meteen, ik zijn docent, hij mn leerling.En zo geschiedde, ik werd zijn trompetdocent, al speelde Damo Cornet.
Ik leerde hem de beginselen van het trompetspel op exotische locaties en ongewone tijdstippen. Veelal 's nachts gaf ik hem les. Vaak in parken en op daken, maar ook op Bergen met uitzicht op zee, of op rotsblokken aan de kust, of in loges van appartementencomplexen.
Het was een prachtige ervaring, al kon de omgeving en het plaatselijke gezag dit niet altijd waarderen. Zo werden we tweemaal uit het park gestuurd, waarvan eenmaal met zoeklicht en autoritair gekrakeel.
Huisbazen toonden zicht licht ontvlambaar en eenmaal werd ik zelfs bijna geraakt door een lege glazen fles.
Goed ...
Het doceren is een hard bestaan. Toch heb ik ervan genoten.
milan.
1 opmerking:
geef je ook schrijfles?
Een reactie posten