Milan in de VS: gangsta paradise

Het hostel Backpacker Paradise. De naam klonk aantrekkelijk, en ook de faciliteiten klonken paradijselijk. Zo waren er een continental breakfast, een zwembad, champagne-feesten, bier en wijn voor belachelijk lage prijzen en een volcontinu feest. Daarnaast was het ook niet het meest prijzige hostel en lag het vlakbij het vliegveld. Mijn interesse was gewekt.

En inderdaad er was een zwembad en je kon er tegen niet al te hoge prijzen pilsen (zeg zo'n 2 dollar). Het wemelde er van vrolijk drinkende australiers, die op het eerste gezicht het beeld van een paradijs leken te versterken.

Toch leverde een nauwkeurige kijk op het hostel een ietwat genuanceerder beeld op. Het hostel bleek in Ingewood te liggen, wat een van de meest gevaarlijke wijken van LA is. Je zag hierdoor 24 uur per dag beveiliging rondlopen en de politie kwam dagelijks langs om te kijken of alles nog goed ging.
Daarnaast hingen er allerlei randfiguren rond die in het hostel permanent bivakkeerden. Sprak je met hen dan bleek al snel er een steekje los te zitten. De een had een landgoed in Trinidad en Tobago, had gestudeerd in London, was accountant en manager van het hostel. Enige momenten later was er weinig van dit droombeeld over en was hij gewoon werkzaam achter de balie van het hostel.
Een ander was acteur, fotomodel, designer, fotograaf en stylist. Had in New York als model gewerkt en was nu op zoek op een nieuwe creatieve richting te geven aan z'n leven. Hij wilde iets doen met mode, muziek en stijl en had al enkele nummers gecomponeerd. Enige dagen later zag ik hem solliciteren om te komen werken achter de bar in het hostel. Van zijn torenhoge ambities bleek weinig meer over.

Het meest sprekende figuur dat hier bivakeerde was een Joegoslaaf uit Zwitserland. Hij was op een vakantievisum aangekomen bij het hostel om hier te kunnen gaan werken, althans dat was hem beloofd. Op het moment deed hij echter niets. Om de tijd te doden luisterde hij naar Gangsta-rap, en blowde gangsta-wiet. Daar de wiet begon te vervelen was hij sindskort overgestapt op crack. De plaatselijke dealers wisten niet hoe snel ze aan deze vraag moesten voldoen. Op een avond was ik getuige van een sterk staaltje gedeal tussen dealers van buiten, chauffeurs en beveiligers die dienden als doorgeefluik en onze joegoslaaf als de gulle afnemer van de crack.

Daar onze joegoslaaf nog in het beginstadium verkeerde van zijn aankomende verslaving kon je met hem nog wel een redelijk woordje wisselen. Zo vertelde hij me dat zelfs gangsters af en toe in het hostel verschenen en dat vele afro-amerikaanse werknemers ofwel gangsta vrienden/familie ofwel een verleden als gangsta hadden.

Wat op het eerste gezicht een backpackers paradise scheen, was in werkelijkheid een gangsta paradise waar obscure, rare en veelal gevaarlijke lui de dienst uitmaakten.

milan